Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

zonder schorsing, zonder boete. Het vergeten van één of meer identiteitskaarten door spelers kostte
aan Sportkring meermaals de beker. De fout was dus zuiver administratief en helemaal niet op het
gebied van de sportiviteit; dat mag wel onderstreept worden. Er werden heel wat inspanningen
geleverd om toch maar dat doel te bereiken: oproepen tot spelers en supporters in vergaderingen, in
het Berichtenblad of anderszins, brieven naar de spelers, en nog meer. Er werd niet geaarzeld om de
rijkswacht te vragen. Dikwijls werd aan het Provinciaal Scheidsrechterscomitee een "speciale"
scheidsrechter gevraagd, soms zelfs linesmen van de Bond. Uit het jaarverslag van het seizoen 1958-
1959, voorgebracht op de Jaarlijkse Verplichte Algemene Vergadering van 2 september 1959, kunnen
we lichten, dat we voor het derde opeenvolgend seizoen erin slaagden het ganse seizoen door te
maken zonder dagvaarding, verwittiging, schorsing of boete. Bij een gelegenheid informeerde het
Provinciaal comitee ons, dat het overbodig was een aanvraag voor de beker van de Sportiviteit in te
dienen. Zo vriendelijk waren ze tegenover ons. Reden: één vergeten paspoort!
Eigenlijk was het de bedoeling van Sportkring ook andere sporten in onze gemeente (nu ons dorp) te
bevorderen. Vandaar de naam "Sportkring". In de eerste jaren na de oorlog richtte men zo eens een
grote liefhebberskoers in. Voor de Sportkring werd dat een heel evenement, want voor die eerste
organisatie waren de afgevaardigden van de Koninklijke Belgische Wielrijdersbond niet opgedaagd.
En daar stond men; totaal onbevoegd. De inschrijving had plaats in café Jef De Rijk, Koning
Albertstraat. Daar begon het al. Er waren renners die probeerden zich te laten inschrijven zonder een
vergunning te kunnen voorleggen; anderen beproefden het met de vergunning van een andere renner.
En tijdens de koers! Men kwam allerlei onregelmatigheden melden: stayeren, aan moto's of auto's
hangen, enz... Er werden mannen ter controle uitgestuurd. Ze moesten enkel de rugnummers noteren
van de renners die ze in overtreding betrapten en die nummers doorgeven. De koers werd besloten
met een daverende spurt, magnifiek gewonnen door de toen fameuze Janneke Van Stayen. Bij
Sjareltje Segers waar de aankomst was, werden de prijzen uitgereikt. Men had de aankomsten netjes
genoteerd, want de inrichters moesten ook aankomstrechters spelen. Die schrapten eenvoudig de
renners die waren betrapt geworden. Maar, wat een protesten! De commissie riposteerde en zei
telkens: "Goed, we zullen U in de uitslag op Uw plaats vermelden, doch klacht indienen bij de Bond!"
En stilletjes, zonder nog erg te morren, droop elke overtreder af. Buiten de sportactiviteiten richtte
Sportkring ook andere manifestaties in: Vlaamse Kermissen, crochetavonden, enz. Een extraatje werd
de Gouden Bruiloft van Janneke Rijkers-Baelemans op de Leemputten (nu de Singelstraat) op 5
augustus 1945. We schreven in voor het uitbaten van het gelegenheidscafé. We maakten er het feest
van de Gerepatrieerden van en al de andere inschrijvers trokken zich terug. Het werd een groot
sukses, want we hielden juist geteld 17.203 frank over, een voor die tijd niet onaardig bedrag. Aan
elke gerepatrieerde en ook aan de familie van de in een Duits concentratiekamp omgekomen Albert
Lenaerts konden we 1000 frank geven. De overblijvende 203 frank werden besteed aan missen ter
nagedachtenis van Albert. Op 10 april 1950 werd een grote voetbalpropagandadag georganiseerd.
Het werd een ganse dag met een speciale mis (de hoogmis in Sint-Jan) en feestzittingen in de
toenmalige parochiezaal van Sint-Michiel (den Boerenbond). Aanwezigen-uitgenodigden en sprekers
waren o.a. voorname arbiters, afgevaardigden van het Provinciaal Comitee en van het Provinciaal
Scheidsrechterscomitee en andere voorname figuren uit de voetbalwereld uit Antwerpen. Dit was nu
eens een sportorganisatie op meer intellectueel niveau. Een sukses en ... zo kwamen we hogerop ook
op een zeer goed blaadje te staan. Oudere mensen zullen misschien wel verrast lezen dat
Z.E.H.L.Tubbax, pastoor van Sint-Jan, de eerste proost van Sportkring-Weelde was. Maar, men kan
nog meer versteld staan, als we zeggen dat hij ook steunend lid was van S.K. en dat hij in die
hoedanigheid 500 frank per jaar betaalde. Nu en dan kon men die 500 frank misschien wel eens
omkeren! De keerzijde van de medaille was dat van de proost niet mocht worden geteerd met de
vrouwen, dus zeker niet met de lieven. Het gebeurde toch niet, al bracht dat nare
bestuursvergaderingen met zich. Nu en dan woonde Pastoor Tubbax de bestuursvergaderingen bij en
...onder het voormeld beding en mits hij aan de pastorie (te voet) werd afgehaald en te 10 uur terug
thuis gebracht, nam hij zelfs deel aan teerfeesten. Bovendien moesten we dan zelf te 12 uur (24 uur)
"policen". Goed, maar op dat uur stond bij Jan Van Gool nog "ne pater aan de toog en die zetten we
evengoed buiten, al ging dat toch wat moeilijk!"
De voetbalclub met lokaal en terrein naast en bij de Sint-Janskerk! Wat een buurt! Natuurlijk dat we
opnieuw met de "kerk" in botsing kwamen. De proost probeerde ons de aanvangsuren van de
wedstrijden te laten aanpassen aan die van de goddelijke diensten. Dat konden we van de
Voetbalbond niet bekomen. Het trillende scheidsrechtersfluitje (en dat hoort men zo vaak en zo goed!)
en het "geroep" van de voetbalsupporters, neen, dat paste niet bij de stilte van de kerk, noch minder
bij de ingetogen devotie van de gelovigen in de kerk. Wat deed onze goeie proost? Hij liet O.L.Heer