Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

Afgelasten dan maar? Nee, daar voelde men niet voor. Toen De Plankeniers op de planken
verschenen, was de eerste rij maar nauwelijks bezet. Plankenkoorts zullen ze toen zeker niet meer
gehad hebben.
In 1968 was Lize Marke een ander dieptepunt. De zangeres kon in Weelde slechts een zestigtal
luisteraars begroeten, waaronder veel kinderen. Geen weelde voor de zangeres en zeker geen
weelde voor de kas van het Fonds. Wat Lize Marke niet lukte, lukte de deelnemers aan de
crochetavonden wel. De talenten-in-de-dop trokken meer toeschouwers dan het gevestigde talent.
Tenslotte waren er in deze periode nog de volkskunstavonden en de filmavonden die vaak veel
publiek trokken. Toch ebde, ondanks deze en andere activiteiten, de belangstelling van de
Weeldenaren langzaam maar zeker weg. Enkele oorzaken? Het bestuur van het Davidsfonds Weelde
was sinds de jaren 50 steeds vrij eenzijdig bemand geweest met onderwijzers en onderwijzeressen.
Door het ontbreken van bestuursleden met een ander pluimage kon geen hechte brug naar de
Weeldse bevolking worden geslagen, het Davidsfonds drong niet meer echt in alle geledingen van de
bevolking door. Oorzaken van buitenaf voor de wegzakkende belangstelling waren ongetwijfeld de
opkomst van radio en T.V., de gemakkelijke bereikbaarheid van schouwburgen en theaters en de
uitbreiding van het bibliotheekwezen. Toen tenslotte Fina Segers, die veel werk had verzet, om
gezondheidsredenen haar functie moest neerleggen, bloedde het Davidsfonds Weelde langzaam
dood.
6. De laatste jaren: 1971-1981
Het aantal leden dat gedurende een tiental jaren rond de 80 had geschommeld zakte weg van 58 in
1973 tot vier leden in 1976. Het zal duidelijk zijn dat het Davidsfonds was weggegleden in een lange
winterslaap. Op dit moment bestaat er geen functionerend afdelingsbestuur meer. De leden die het
Davidsfonds in Weelde nog heeft, dragen hun contributie rechtstreeks af aan het hoofdbestuur te
Leuven. Toch is de toestand zo dat, mocht daar behoefte aan zijn, het Fonds onmiddellijk weer aan de
slag kan gaan. Er bestaat nog steeds een zekere kas waaruit de contributie aan het hoofdbestuur
wordt afgedragen. De vraag blijft echter of de aangelegde reserves in de kas nog ooit op een andere
wijze kunnen worden aangesproken en of het Davidsfonds te Weelde uit haar winterslaap zal
ontwaken. Hoopgevend mag zijn dat het ledenaantal, dat tussen 1976 en 1979 schommelde van vier
tot zeven, in 1980 steeg tot 20. Desondanks ziet het er, althans voorlopig naar uit dat het Davidsfonds
te Weelde een sluimerend bestaan zal blijven leiden.
Weeldezang
Het verenigingsleven bloeit zoals nooit tevoren. Een opsomming willen maken van hoe en waar
Weelde verenigd is, zou een haast onbegonnen werk zijn. Verwonderlijk is het daarom dat tot voor
enkele jaren de Weeldenaren niet verenigd waren in een gemeentelijk zangkoor. Begin september
1975 kwam daar echter verandering in. Enkele mensen voelden allang dit tekort aan. Plots werden
aan alle kanten verzuchtingen in die zin opgevangen. Karel Bols, Louis Vinckx en Anton Wilke staken
de hoofden eens bij elkaar en de gouden bruiloft van het echtpaar Vercammen werd de eigenlijke
start. Anton Wilke had voor die gelegenheid enkele eenvoudige nummers ingestudeerd met mensen
uit de buurt. Dat stimuleerde hem om verder te werken aan een zangkoor te Weelde.
Een eenvoudige oproep bracht 25 enthoesiaste mannen en vrouwen bijeen die op 9 september 1975
een stichtingsvergadering belegden in de grote bovenzaal van het gemeentehuis te Weelde. Meteen
had Weelde zijn gemeentelijk zangkoor. De meeste mensen hadden geen enkele ervaring met muziek
en toch sloten zij zich spontaan aan, alleen omdat ze graag wilden zingen. De mensen zegden: "Ik
ken het niet, maar ik wil het graag proberen en ik wil het goed doen". Er werd nooit geselekteerd
onder de leden. Het was immers niet de bedoeling om een elitekoor te vormen. De bedoeling was
zoals in de statuten staat, om gewoon met een groep mensen een aangename culturele ontspanning
te genieten en ook iets te bieden aan de gemeenschap buiten die groep. De eerste oefenavond werd
gepland op 16 september 1975 en reeds op 8 oktober 1975 hield men een eerste algemene
vergadering. Hoe was dat nu zo ineens mogelijk geworden? Achteraf blijkt het allemaal heel simpel.
Men heeft voor zoiets gewoon iemand nodig die de dirigeerstok kan hanteren en de moed en de
volharding kan opbrengen om een groep mensen de kunst van het zingen aan te leren. Zo iemand
vond men te Weelde in Anton Wilke. Nederlander van afkomst vestigde hij zich in 1974 te Weelde. In
Nederland is hij een gekend koorleider en zanger. Des te groter was de opoffering om te Weelde in