Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

Geen putten of geen holen vindt men er op de straat,
Maar overal riolen waar 't water weg in gaat,
Geen poten zult g'er breken op Weelde's makadam
Als 't regent in die streken, blijft men er droog als wan!
Als 's avonds door den regen het werkvolk op een draf,
Naar huis komt ja dan vegen z'eerst hun voeten af,
En is het slijk somwijlen tot in den hals gespat,
Dan is het niet van Weelde, maar modder van de stad
Er zijn zovele lampen van 't allerhoogste slag,
Die in den duistere kampen, elk jaar en iedere dag
En door hun fel gekonkel nijpt ieder d'ogen dicht,
Heb geen bang van den donkeren, want 't bestuur doet er zijn plicht!
Voor 't onderwijs der kinderen doet Weelde ook zijn plicht,
Om domheid te verhinderen, heeft men er opgericht,
Een school met vele klassen, op enen berg da's fijn!
Wie zulks doet in moerassen, kan niet van Weelde zijn!
Wat ik ook niet mag zwijgen, men zal na korte tijd,
Een nieuwe school gaan krijgen, de bisschop heeft 't gezeid,
Hij kon zijn vreugd niet tonen en was zeer aangedaan,
Toen hij die zegebomen, bij zijn bezoek zag staan!
Het geburenrecht
U zult wel begrijpen dat alle genoemde veranderingen gevolgen hebben gehad voor het sociale
contact onder de mensen. Vroeger waren de mensen door de beperkte communicatie- en
vervoersmogelijkheden geheel op elkaar aangewezen. Ten opzichte van elkaar hadden geburen
rechten en plichten die nauwkeurig gekend waren. Deze ongeschreven weg noemde men het
geburenrecht. De grondslag hiervan was de naastenliefde. Helpen waar het kon, was de leuze.
Wanneer iemand zwaar ziek was, moest erbij gewaakt worden door de familie. Was er weinig of geen
familie of was de familie te oud, dan werd het waken overgenomen door de geburen. Moest iemand
bediend worden, dan verwittigde een gebuur de pastoor, de familie en de geburen. Bedienen noemde
men ook wel eens "iemand van zijn hoefijzers aftrekken". Er werd gewaakt door een man bij een man,
door een vrouw bij een vrouw.
De overledene