Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

een stapke opzij zetten voor de voetbal en stelde het lof op een vroeger uur, zodat eventueel
voetbalminnende gelovigen van de kerk zonder tijdverlies, zonder nodeloze moeite, naar het
voetbalplein konden. Is dit geen supervoorbeeld van verstandhouding en samenwerking? Van
combinatie gesproken! Opvolger als proost van Z.E.H.Tubbax werd pastoor J.Bluekens en ook hij
bracht het zijne bij. Hij was bovendien veel moderner. De Sportkringgeschiedenis bevat voor de eerste
twintig jaar nog wel meer pikante gebeurtenissen. Eens moest ons eerste elftal spelen tegen R. Het
had veel geregend en ons terrein lag in zeer slechte staat. Bij een aanval op ons doel schoof de
midvoor van R. plots over "die malse bodem". Zijn blik en die van de scheidsrechter troffen elkaar! Op
de 28e minuut floot de arbiter de match af. De Bond programmeerde de wedstrijd opnieuw twee
weken later. In die veertien dagen had het nog veel meer geregend. De zaterdagavond voor die
tweede uitgave kwam men bij de secretaris; er werd overlegd wat kon gedaan worden en zo werd er
nog laat naar het Provinciaal Comitee getelefoneerd. De secretaris daarvan, Majoor Cyriel Van
Gheem, was niet aanwezig. Zijn echtgenote (we wisten toen nog niet dat zij de secretaresse van haar
man was) aanhoorde zeer goedwillig onze uitleg en uiteindelijk werd besloten de wedstrijd te
verdagen. Wij moesten R.verwittigen, maar Mevrouw Van Gheem kon de aangeduide scheidsrechter
niet meer bereiken, die moesten we dan toch maar ontvangen, hem de beslissing mededelen en hem
natuurlijk ook betalen. Dat trokken we toch van de Bond terug. 's Anderendaags te kwart voor drie
kwam een bestuurslid bij de secretaris aangestormd: "...ge moet komen, de scheidsrechter is er en hij
zegt dat er moet gespeeld worden en R. is er ook!" Op naar het veld, maar het was te laat. De
scheidsrechter had het verslag al ingevuld: forfait voor Weelde. Dus verloren met 5-0. En dadelijk
reden die van R. huiswaarts, maar (mannen van ons hadden het gezien) de scheidsrechter reed met
hen mee! We dienden klacht in bij het Provinciaal Comitee. De zaak kwam voor. Wij met vier naar
Antwerpen. De scheidsrechter werd eerst gehoord. Als die wegging, keek hij ons in 't voorbijgaan zeer
vies aan. We werden dus niet eens met hem geconfronteerd. Dan was het onze beurt. Slechts één
mocht er binnen. Wie? De kleinste. Hij kwam in die heel grote kamer, een lange tafel bedekt met een
nog groter, groen laken. Achter die tafel stond een lange rij stoelen, allemaal bezet door prominente
figuren (officieren, advokaten, zelfs een Monseigneur, enz) Voor de tafel een even lange rij ledige
stoelen. Onze man mocht gaan zitten. Hij koost de middenste stoel uit de rij, althans naar schatting.
Waren toen de bekommernis en de spanning al zo groot, die gevoelens werden nog tot een toppunt
gedreven door die lange, groene tafel, die complete rij door grote mannen bezette stoelen en dan links
en rechts naast zich twee rijen ledige stoelen. Provinciaal Secretaris Van Gheem bracht de akte van
beschuldiging voor. Herhaaldelijk onderbrak onze man. Helemaal ten onpas. Hij werd telkens tot de
orde geroepen. Hij zou zijn beurt wel krijgen. Bij die voorname heren achter de tafel waren er die we
kenden en herhaaldelijk pinkten die een kalmerend oogje naar onze man. Nu mocht deze zich
verdedigen. Hij bracht het relaas en waarop hij zich steunde. Daarna werd hem gevraagd wat zijn
wens was. Er zou beraadslaagd worden, terwijl hij in een ander vertrek kon gaan wachten.
Teruggeroepen werd aan onze afgevaardigde diets gemaakt, dat hij ongelijk had gehad zich
gebaseerd te hebben op een desbetreffend bericht dat bestemd was voor de hogere afdelingen. Men
zei hem dat hij naar de onderrichtingen van het Provinciaal Comitee Antwerpen (in Sportleven, het
"Staatsblad" van de Belgische Voetbalbond) moest kijken, maar dat ...hij te goeder trouw was
geweest. Een goede noot! Daarom was de beslissing: de wedstrijd zal herspeeld worden op Paasdag!
Aan onze afgevaardigde werd nog gevraagd of hij tevreden was. Ge zoudt voor minder, zei hij. De
Weeldenaren waren blij als vogeltjes.
In 't naar huis rijden kwam de aap uit de mouw, want aan onze secretaris werd toen de waarheid
verteld: in plaats van voor een tweede editie van de wedstrijd in kwestie te zorgen door via een
bijgemaakte greppel het water van het terrein te laten aflopen naar de dichtst bijliggende gracht, had
men met emmers en emmers water op het veld gedragen. 't Kon aan de zaak niets meer veranderen.
We hadden onze zin: een derde editie en dat dan nog op Paasdag, waar dat destijds een vrije dag
was. En wat er nog aan toegevoegd moet worden is, dat voor de tweede editie een paar van onze
voornaamste spelers verstek hadden moeten laten gaan. Met Pasen haalden we de grootste
ontvangst die we tot dan toe hadden geboekt! In een belangrijke, financiële kwestie een andere keer
hadden we het aan de stok met een club uit de hogere afdelingen. Die bleef geldelijk tegenover ons in
gebreke. Uiteindelijk werd tegen die club door ons klacht ingediend, deze keer bij het Sportcomitee
van de Belgische Voetbalbond in Brussel. We werden opgeroepen. Wie moest naar Brussel? De
secretaris natuurlijk. Goed, maar die kreeg voor zo'n kwestie geen vrijaf. "Daarvoor zullen wij wel
zorgen", werd gezegd. En inderdaad. De hoofdonderwijzer wist niet wat hij in zulk geval op het briefje
moest schrijven. "Vul het zelf maar in!" zei hij. Met drieën naar Brussel. Daarvoor mochten we wel met
zijn allen binnen, maar we kwamen wel zo laat, dat de zaak al was geopend en was onze
tegenstrevende voorzitter al een daverende speech aan het afsteken toen we binnenkwamen. Nog