Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

van de bedstede lag in een ruif de kleine. Om deze zoet te houden gebruikte men een tros in plaats
van een tutter. De tros was een doekje waarin wat suiker gedaan werd of dat in de anijs werd gestopt.
Maaltijden
De mensen aten vroeger een keer of vier per dag, tenminste als het er aan zat. De maaltijd bestond
uit brood, aardappelen, boekweitpap of soep van allerlei groenten. Als ze aardappelen aten, stond de
schotel in het midden van de tafel en werden daaruit met een vork de aardappelen gepikt.
Boekweitpap was erg stijf en plakte verschrikkelijk. De tinnen lepel werd daarom eerst in een teil met
botermelk gesopt. Wanneer de eter dan uit de pot schepte, kon hij de pap tenminste met zijn tong uit
de lepel krijgen. Wanneer men pap met patatten at uit een ketel die in het midden van de tafel stond,
liep er na het eten een spoor van papdruppels van de ketel naar de eter.
De mode
In de vorige eeuw zag de mode er wel wat anders uit dan tegenwoordig. De vrouwen droegen
kapmantels met bijbehorende mutsen met linten die groen, orange of zwart van kleur konden zijn,
afhankelijk van de kleuren in de kerk. De mannen droegen een gestreepte broek, een zogenaamde
turkleren broek, later ook fantasiebroek genoemd. Verder een blauw kieltje, dat alleen maar goed was
als het goudlinnen was. Als je met je nagel over de stof ging, kwam precies op de streep een gouden
schijn. Het hoofd werd bedekt door het faaske en aan de voeten zaten klompen of een paar stevige
vetleren schoenen gemaakt met peggen. Bij het werk in de stal of op de akker werden getten
(beenkappen) gedragen.
Speelgoed
De omwenteling in de industrie heeft ook het speelgoed van de kinderen danig veranderd. In mijn
jeugd speelden we met knikkers, met bikkels of met de reep. De groteren maakten fluitjes van de wilg.
Ze gingen vissen, salamanders of paddekoppen vangen. Ze gingen eieren zoeken of achter de
eekhoorns aan. Of ze schoten met zelfgemaakte proppenschieters. In de winter slibberden we op het
ijs en gingen school lopen. Later kwamen ook de schaatsen.
Liedjes
In mijn jeugd werd er natuurlijk ook gezongen. Een radio of een ander oorverdovend middel hadden
we nog niet. Hitring was onbekend. Liedjes gingen soms generaties lang mee. Marktzangers zorgden
voor nieuwe "hits". Vele dorpen hadden hun eigen lied en ook hier leverden de Weeldenaren hun
bijdragen en bezongen hun Kempisch Paradijs. Ik herinner mij nog hoe de gebroeders Bols en Jaan
Woestenburg erop uittrokken om op kerkpleinen muziek te maken.
Lied van Weelde
Er wordt gestoeft somwijlen van Brussel en Parijs
Maar schoner is 't in Weelde, het Kempisch paradijs
Was 't algemeen geweten, hoe sjiek het daar wel is
Dan was den tram versleten, ja op een dag gewis!
Refrein:
Want mijn liefste Weelde, schoner dan Parijs!
Ik zou veel willen geven om daar te mogen leven
Want mijn liefste Weelde, gij zijt een paradijs!