Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

Rond 1945 kende het Davidsfonds een heropbloei. Het ledenaantal dat in 1942 was geslonken tot
101, groeide in dat jaar tot 145, een absoluut hoogtepunt. Het bestuur van het Davidsfonds streefde
naar meer pedagogische activiteiten. Vanaf 1947 kwam een kentering. Het enthousiasme verdween.
Er werden geen bestuursvergaderingen meer gehouden. De reden voor deze inzinking was wrijving
tussen de fanfare en het Blasiusorkest dat na de oorlog was opgericht en waarvan dokter Laurent Van
Baelen (DF-bestuurslid) voorzitter was. Het bestuur van de fanfare was helemaal niet gelukkig met
deze oprichting en probeerde het bestaan van het Blasiusorkest onmogelijk te maken door het de
toegang te weigeren tot de zaal, waar scène, licht en kleedkamers eigendom waren van de fanfare.
Deze dorpsruzie ging het Davidsfonds in sterke mate aan omdat beide partijen gelijkmatig in het
Davidsfonds-bestuur vertegenwoordigd waren: Davidsfondsvoorzitter L.Van Beek en DF-secretaris
Raaymakers waren bestuurslid van de fanfare, terwijl dr. Laurent Van Baelen, DF-bestuurslid,
voorzitter was van het Blasiusorkest. Wanneer het DF-bestuur op één van die zeldzame momenten
dan toch bij elkaar kwam, beperkte de gespreksstof zich tot de rivaliteit van de twee
muziekverenigingen. Het zal dan ook niemand verbazen dat de DF-afdeling Weelde in dergelijke
omstandigheden niet kon werken, waardoor deze afdeling langzaam maar zeker de afgrond bereikte.
De strubbelingen binnen het bestuur en daaruit voortvloeiend de teruggang in het aantal activiteiten,
weerspiegelde zich natuurlijk in het aantal leden dat van 145 leden in 1945 gestaag terugliep tot 67 in
1951. Vanaf dat ogenblik dat het Blasiusorkest niet meer aktief was (1950), versoepelde de
verhouding binnen het bestuur.
4. Pogingen tot heropbloei (1951-1965)
De bestuursvergadering van 22 oktober 1951 was belangrijk omdat er een nieuw bestuur werd
gekozen na een lange non-actieve periode. Van Beek bood zijn ontslag aan en dr.Van Baelen werd
voorgesteld als de nieuwe voorzitter. Onmiddellijk werden duidelijke afspraken gemaakt, waardoor
een nieuwe start kon beginnen. De inzet van het seizoen was goed geweest maar al vlug keerde het
getij. Enkele bestuursleden begonnen hun taken te verwaarlozen door gebrek aan enthousiasme of
tijd. Op de bestuursvergadering van 5 juni 1953 werden een aantal problemen nog eens uitgepraat.
Toch werden ook de hierna geplande activiteiten geen succes. Een reden daarvoor was ongetwijfeld
het feit dat het bestuur éénzijdig bemand was met onderwijzers. De activiteiten van het Fonds bleven
nihil tot 1956. In dat jaar werd opnieuw een goed winterprogramma uitgewerkt: Rodenbachavond, een
film en in maart een IJzerbedevaartavond. In 1957 werd in het bestuur aangestuurd op een
reorganisatie. Resultaat daarvan was o.a. dat secretaris A.Raaymakers werd opgevolgd door Willy
Vansant. Gedurende enige jaren is er dan weer sprake van een opleving, die tot uitdrukking komt in
een stijging van het ledenaantal en het wederom indienen van een jaarverslag, iets wat in de periode
daarvoor verwaarloosd was. De periode 1961-1965 wordt echter andermaal gekenmerkt door een
inzinking. Bijna al het werk komt neer op de schouders van Van der Voort. Het wordt dan steeds
duidelijker dat er dringend behoefte is aan jonge, dynamische mensen.
5. Een laatste opleving: 1965-1971
Op 21 april 1965 vond een bestuursvergadering plaats met positieve gevolgen. Willy Vansant, tot dan
secretaris, neemt van Laurent Van Baelen de voorzittershamer over. Met hem en pastoor Bluekens,
Irma Vinckx en Regina Debaille wordt een bestuursploeg gevormd die bereid is tot persoonlijke
inspanningen en bezield is met een echte ploeggeest. De spil blijkt Irma Vinckx te zijn. Het jaarverslag
van de consulent vermeldt: "De afdeling Weelde levert mooi werk, dankzij een jong en vinnig bestuur".
In 1966 volgt Fina Segers Irma Vinckx als secretaresse op. Gedurende een aantal jaren worden
jaarlijks verschillende activiteiten georganiseerd met wisselend succes.
Een viertal keren werd een boekenbeurs georganiseerd waarbij mensen zoals Jan Veulemans, Axel
Nort en Luc Philips als trekpleister fungeren. Andere hoogtepunten waren de hobby-tentoonstellingen
in 1969 en 1970 die georganiseerd werden in samenwerking met andere verenigingen. Met de
opbrengsten hiervan konden de zieken en gehandicapten eens letterlijk in de bloemetjes worden
gezet. Vele Weeldenaren zullen zeker met plezier terugdenken aan de toneelavonden van
bijvoorbeeld het Reizend Volkstheater dat altijd goed was voor 200 tot 250 bezoekers. Toch kende
deze periode ook dieptepunten. Het optreden van De Plankeniers uit Ravels was er één. In het
weekend dat zij zouden optreden werden in de omgeving nog al wat activiteiten georganiseerd.
Bovendien werd het ook nog glad. De organisatoren voelden dan ook al voor het optreden van De
Plankeniers, dat ze zich op glad ijs hadden begeven en dat gevaar voor mislukking in de lucht hing.