Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

108 ALEKSANDRA JANKOWSKA
równo gra, jak i reality show maj¹ charakter przedstawiaj¹cy, czyli
ukazuj¹ dzia³ania pewnych postaci w jakimœ fizycznym œrodowisku
(dom, kawiarnia, centrum handlowe, hotel itp.). Sensem tej „zabawy”
jest zag³êbianie siê oraz prze¿ywanie fabu³y, budowanie
narracji. S¹ to zatem projekty fabularne. Z tymi zjawiskami audiowizualnymi
³¹cz¹ siê:
– koniecznoœæ ustawicznego nad¹¿ania za rozwojem sytuacji zaplanowanych
przez twórców,
– pierwiastek „dramatu obyczajowego”, zorganizowanego wed³ug
kryterium czasu rzeczywistego,
– kondensacja czasu gry, dziêki zastosowaniu elipsy czasowej;
w grze mamy mo¿liwoœæ przyspieszenia cyklu dobowego, w programie
telewizyjnym natomiast obserwujemy redukowanie wielu
godzin egzystencji uczestników do kilkunastu minut medialnej
relacji,
– rozwój zdarzeñ uzale¿niony od szeregu komend, poleceñ i wskazówek
wydawanych z zewn¹trz (Klejsa [www.cyberforum.
edu.pl], Sitarski [www.cyberforum.pl]).
Analizuj¹c relacjê pomiêdzy kreacj¹ a rzeczywistoœci¹ w „telewizji
realnoœci”, ustalaj¹c proporcje reality oraz show w tym przedsiêwziêciu,
nale¿y odpowiedzieæ na pytanie: Czy takie schizofreniczne
wspó³wystêpowanie przeciwieñstw, swoista dychotomia zjawisk
mo¿e w ogóle funkcjonowaæ w jednym projekcie medialnym?
Zapewne tak, jednak¿e zawsze któryœ z elementów powinien przewa¿aæ.
W przypadku reality show zdecydowanie dominuje „prawda
upozowana” przez techniki monta¿owe, dzia³ania stylizacyjno-
-kreacyjne oraz nienaturalnoœæ zawi¹zywanych wiêzi miêdzyludzkich.
Literatura
DE MUL J. (1999): Rzeczywistoœæ wirtualna – pomiêdzy technologi¹, ontologi¹
a sztuk¹. „Kultura Wspó³czesna”, nr 3.