Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

Teologia i literatura w ekumenicznym wymiarze twórczoœci...
247
cych – „chrzeœcijan”, którzy uwierzyli w Chrystusa – jest On g³ównym
punktem wiary i Ÿród³em to¿samoœci. Wed³ug chrystologa „to
jest sam rdzeñ – wiêŸ z Jego Osob¹, ¿ycie wed³ug Jego wzoru.
Chrzeœcijañstwo jest przede wszystkim mi³osn¹ relacj¹ osób; dopiero
potem doktryn¹, instytucj¹, ide¹. Bóg wszed³ w ludzk¹ historiê jako
Jezus Chrystus. I wiêŸ z Nim jest nieredukowalnym rdzeniem bycia
chrzeœcijaninem kiedyœ i teraz” (SZYMIK, PORADA, 2004: 14).
W osobie Jezusa Chrystusa œwiête (sacrum) skrzy¿owa³o siê ze
œwieckim (profanum). „Na pocz¹tku by³o S³owo, a S³owo by³o u Boga,
i Bogiem by³o S³owo. Ono by³o na pocz¹tku u Boga”, g³osi Janowy
Prolog (J 1, 1–2); „A S³owo sta³o siê cia³em i zamieszka³o wœród nas”
(J 1, 14). Bezcielesny Logos przyjmuje cia³o – Jezus w³¹cza ludzkie
cia³o, historiê i ca³y œwiat w sw¹ chwalebn¹ rzeczywistoœæ (KI-
JAS, 1998: I).
Od samego pocz¹tku, czyli od Wcielenia Bo¿ego Syna i na podstawie
tego aktu chrzeœcijañstwo jest nierozerwalnie spokrewnione
z kultur¹ i sztuk¹ (SZYMIK, 2001a: 88–90). Sposób widzenia
œwiata (w reprezentatywnej dla Szymika nomenklaturze) przez
pryzmat Tajemnicy Wcielenia, w „optyce inkarnacyjnej” nakazuje
chrzeœcijaninowi traktowaæ kategorie rzeczywistoœci ziemskich –
materii, cia³a, piêkna, œwiat kultury i sztuki – z powag¹ i partnerstwem,
z wol¹ dialogu i wspó³pracy, bez ¿adnej alternatywy. Katolickoœci
(kat holon – powszechny, odnosz¹cy siê do ca³oœci) sprzyja
pluralizm perspektyw, wieloœæ spojrzeñ, ró¿norodnoœæ tematyki
i zgoda na nie, przekonuje ks. Szymik; wszak „co ma korzenie
w Bogu, nie lêka siê ma³odusznie tego, co inne, nieznane, przysz³e”
(SZYMIK, 2003: 187–188). I chocia¿ dialog wymaga odwagi,
teolog, literat i kap³an w jednej osobie nim wyznacza kierunek ró¿norodnych
dzia³añ.
W³aœnie dwug³os teologii ze œwiatem jest „praktykowaniem ekumenizmu,
realizacj¹ chrzeœcijañskiego pluralizmu, pokor¹ wobec
symfonicznoœci prawdy” (SZYMIK, 2003: 188). Miêdzy teologiem
a cz³owiekiem okreœlonego czasu i kultury wystêpuje swoista
„kompatybilnoœæ” (LEDWOÑ, 2002: 453). „Id¹c do œwiata, ¿yj¹c
w œwiecie, nie wolno siê na ten œwiat obra¿aæ” – g³osi jedna z elementarnych
tez J. SZYMIKA (2002: 198). Teologia powinna tego uni-