Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

Sposoby wyra¿ania uczuæ w prozie Andrzeja Sapkowskiego...
217
dachy. Okryty czarnym kropierzem koñ tañczy, miota ³bem,
r¿y.
JeŸdziec patrzy na ni¹. Ciri widzi b³ysk oczu w szparze wielkiego
he³mu, ozdobionego skrzyd³ami drapie¿nego ptaka. Widzi
odblask po¿aru na szerokiej klindze miecza trzymanego
w nisko opuszczonej d³oni.
JeŸdziec patrzy. Ciri nie mo¿e siê poruszyæ. Przeszkadzaj¹
jej bezw³adne rêce zabitego, oplataj¹ce j¹ w pasie. Unieruchamia
j¹ coœ ciê¿kiego i mokrego od krwi, coœ, co le¿y na jej udzie
i przygwa¿d¿a j¹ do ziemi.
I unieruchamia j¹ strach. Potworny, skrêcaj¹cy trzewia
strach, który sprawia, ¿e Ciri przestaje s³yszeæ kwik rannego
konia, ryk po¿aru, wrzaski mordowanych ludzi i ³oskot bêbnów.
Jedno, co jest, co siê liczy, co ma znaczenie, to strach.
Strach, który przybra³ postaæ czarnego rycerza w ozdobionym
piórami he³mie, zamar³ego na tle czerwonej œciany szalej¹cych
p³omieni.
JeŸdziec spina konia, skrzyd³a drapie¿nego ptaka na jego
he³mie ³opoc¹, ptak zrywa siê do lotu. Do ataku na bezbronn¹,
sparali¿owan¹ strachem ofiarê. Ptak – a mo¿e rycerz –
krzyczy, skrzeczy, strasznie, okrutnie, triumfalnie. Czarny koñ,
czarna zbroja, czarny rozwiany p³aszcz, a za tym wszystkim
ogieñ, morze ognia.
Strach.
Ptak skrzeczy. Skrzyd³a ³opoc¹, pióra bij¹ po twarzy. Strach!
Na pomoc. Dlaczego nikt mi nie pomaga. Jestem sama, jestem
ma³a, jestem bezbronna, nie mogê siê poruszyæ, nie mogê
nawet wydobyæ g³osu ze skurczonego gard³a. Dlaczego nikt
mi nie przychodzi z pomoc¹?
Bojê siê!
Oczy w szparze wielkiego uskrzydlonego he³mu. Czarny
p³aszcz przes³ania wszystko…
(SAPKOWSKI, 2001: 5–7)
Relacja zdarzeñ, podobnie jak w przyk³adzie I, odbywa siê
z punktu widzenia wybranej przez autora postaci. Tutaj emocja bo-