Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

Sposoby wyra¿ania uczuæ w prozie Andrzeja Sapkowskiego...
213
– Jaskier – przemówi³ wreszcie Rience, wk³adaj¹c rêkê do
kieszeni sepiowego kaftana. – Odpowiedz na moje pytania,
bardzo proszê. Ja muszê znaæ odpowiedŸ. To dla mnie niezmiernie
wa¿ne. A wierzaj mi, dla ciebie te¿, bo jeœli odpowiesz
po dobroci, to...
– To co?
Na w¹skie wargi Rience’a wype³z³ paskudny grymas.
– To nie bêdê ciê musia³ zmuszaæ do mówienia.
– S³uchaj no, obwiesiu – Jaskier wsta³ i uda³, ¿e robi groŸn¹
minê. – Brzydzê siê gwa³tem i przemoc¹. Ale zaraz zawo-
³am Mamê Lantieri, a ona wezwie niejakiego Gruzi³ê, który
pe³ni w tym przybytku zaszczytn¹ i odpowiedzialn¹ funkcjê
wykidaj³y. To prawdziwy artysta w swoim fachu. On kopnie
ciê w rzyæ, a ty wówczas przelecisz nad dachami tego grodu
tak piêknie, ¿e nieliczni o tej porze przechodnie wezm¹ ciê za
pegaza.
(SAPKOWSKI, 2001: 25–26)
Pierwszy rodzaj œrodków s³u¿¹cych do wyra¿ania uczuæ wynika
ze wspólnej wiedzy nadawcy i odbiorcy; odnosi siê do elementów
skonwencjonalizowanych, uniwersalnych – ich interpretacja
wynika z codziennej praktyki komunikacyjnej przeciêtnego u¿ytkownika
jêzyka. W przyk³adzie I mo¿na wskazaæ nastêpuj¹ce ich
reprezentacje:
– bezpoœrednie nazwanie emocji (poeta czu³ rosn¹cy niepokój) – nadawca
i odbiorca znaj¹ znaczenie s³owa niepokój i w podobny
sposób odczuwaj¹ tê emocjê,
– u¿ycie partyku³y nacechowanej stylistycznie (S³uchaj no) – nadawca
i odbiorca wiedz¹, ¿e partyku³a ta oznacza lekcewa¿enie,
– formu³owanie groŸby (To nie bêdê ciê musia³ zmuszaæ do mówienia;
zaraz zawo³am Mamê Lantieri, a ona wezwie niejakiego
Gruzi³ê, który (...) kopnie ciê w rzyæ) – nadawca i odbiorca wiedz¹,
co to jest groŸba,
– opis wygl¹du i ruchu cia³a sygnalizuj¹cych okreœlon¹ emocjê (Jaskier
wsta³ i uda³, ¿e robi groŸn¹ minê) – nadawca i odbiorca
wiedz¹, jak wygl¹da groŸna mina,