Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

208 ALEKSANDRA TOBÓR-BARANOWSKA
biór komunikatu, ale czuje siê uczestnikiem szczególnego rodzaju
relacji, nadbudowanej nad procesem komunikacji.
Gry jêzykowe – maj¹ce w powieœciach J. Andermana charakter
niecodziennego zabiegu literackiego – dziœ s¹ czêœci¹ codziennoœci
komunikacyjnej. „I choæ niekoniecznie pozostaj¹ w jêzyku na trwa³e
konkretne sformu³owania, efekt odejœcia od normy, rozmaite solecyzmy,
sposoby naruszania normy, to na pewno pozostaje utrwalaj¹ce
siê i poszerzaj¹ce zasiêg oddzia³ywania prawo do naruszania
normy, niemal¿e obowi¹zek b³yskotliwej wymiany zaskoczeñ
bardziej ni¿ informacji. Rozumienie takich komunikatów, odkrywanie
ich warstwy ludycznej i ich warstwy informacyjnej wymaga
aktywnego odbiorcy, wspó³tworzenie sensów jest tu oczywist¹ koniecznoœci¹.
Ogólniej rzecz ujmuj¹c, komunikowanie przybiera dziœ formê interakcyjn¹
– wypowiedzi s¹ wiêc ekspresywne i skierowane, aktywizuj¹ce
odbiór (SKUDRZYK, 2005: 35).
Literatura
BUDZYK K. (1946): Sprawa neologizmów w literaturze. W: BUDZYK K., red.: Z zagadnieñ
poetyki. Stylistyka teoretyczna w Polsce. Warszawa.
JARZÊBSKI J. (1982): Gra w Gombrowicza. Warszawa.
JÊDRZEJKO E., ¯YDEK-BEDNARCZUK U., red. (1997): Gry w jêzyku, literaturze i kulturze.
Warszawa.
SKUDRZYK A. (2005): Czy zmierzch kultury pisma? O synestezji i analfabetyzmie
funkcjonalnym. Katowice.
SKUDRZYK A. (1994): Jêzyk (za)pisany. Katowice.
WITOSZ B., WOJTAK M., S£AWKOWA E., SKUDRZYK A. (2003): Style literatury po 1956
roku. Katowice.