Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

194 BEATA RUSEK
ne struktury wersyfikacyjne, w obliczu konstrukcji palindromicznych
rym stanowi rzadkoϾ.
My na s¹d, a Nana lulu
My na graty Wani w ulu
Ulu – wina wytarganym
Ululana – nad¹sanym.
(MZ, 90)
Nie bez znaczenia jest te¿ dynamizacja – rzec mo¿na obrazowo
– „fabu³y” palindromu przez umieszczanie w sprecyzowanych miejscach
(specyficzne zastosowanie) znaków interpunkcyjnych. Wp³ywaj¹
one bezpoœrednio na sposób odczytu palindromu oraz na wyeksponowanie
w trakcie odbioru sensu (jeœli taki istnieje). Do najczêœciej
u¿ywanych zaliczyæ mo¿na myœlniki, znaki zapytania, wielokropki.
Wywieraj¹ one bezpoœredni wp³yw na sposób odbioru
i interpretacji palindromu, u³atwiaj¹ równie¿ odnalezienie sensu
zdania. Akt? – no, jêk raj ufania… Mija to (gafa!) niby dym… O,
Halko z Oklahomy, dyb i na Fagota-Jima, i na Fujarkê-Jontka
(B, 30). W strukturach zdaniowych wyró¿niæ mo¿na sporo typowych
dla jêzyka mówionego powi¹zañ za pomoc¹ zaimka to oraz
znaczn¹ liczbê zaimków osobowych. Nierzadko zdania rozpoczynane
s¹ od spójników: a, i, bo, ale, wykorzystywane s¹ równie¿
partyku³y: Ot, su³tan ¯u jada ju¿ na t³usto (G, 91), wykrzykniki:
Ej, za rok i sikora zje (G, 67); O, tam rot kody – doktor ma to (MZ,
57). Najczêœciej pojawiaj¹cym siê s³owem jest wykrzyknik ej, ej¿e,
który czytany wspak stanowi zakoñczenie licznej grupy wyrazów
w jêzyku polskim (np. koñcówka fleksyjna przymiotników rodzaju
¿eñskiego i 3 osoby liczby pojedynczej czasowników): Ej, u Reja
bawi diwa, bajeruje (MZ, 17); Ej, Ela, golony kanar z rana kynologa
leje (MZ, 34); Ej, i Kruk popija tutaj, i pop kurki je (MZ, 41);
Ej¿e, tam u kuma te¿ je (G, 89).
W zale¿noœci od czêœci mowy, które zamykaj¹ zdanie, mo¿na
mówiæ o przymiotnikowym charakterze zakoñczeñ palindromów:
Ewo, pili masoni wino sami – lipowe (MG, 25); Ewo, nowi pili,
czcili piwo nowe, lub czasownikowym zakoñczeniu palindromów: