Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

216 MA£GORZATA KRZYSZTOFIK
Krzyk. Nie, nie krzyk. Wrzask.
Trzymaj siê!
Strach. Ka¿dy wstrz¹s, ka¿de szarpniêcie, ka¿dy skok konia
rwie do bólu d³onie zaciœniête na rzemieniu. Nogi w bolesnym
przykurczu nie znajduj¹ oparcia, oczy ³zawi¹ od dymu.
Obejmuj¹ce j¹ ramiê dusi, d³awi, boleœnie zgniata ¿ebra. Dooko³a
narasta krzyk, taki, jakiego nie s³ysza³a nigdy dot¹d.
Co trzeba zrobiæ cz³owiekowi, by tak krzycza³?
Strach. Obezw³adniaj¹cy, parali¿uj¹cy, dusz¹cy strach.
Znowu szczêk ¿elaza, chrap koni. Domy dooko³a tañcz¹,
buchaj¹ce ogniem okna s¹ nagle tam, gdzie przed chwil¹ by³a
b³otnista uliczka, zas³ana trupami, zawalona porzuconym dobytkiem
uciekinierów. Rycerz za jej plecami zanosi siê nagle
dziwnym, chrapliwym kaszlem. Na wczepione w rzemieñ rêce
bucha krew. Wrzask. Œwist strza³.
Upadek, wstrz¹s, bolesne uderzenie o zbrojê. Obok ³omoc¹
kopyta, nad g³ow¹ miga koñski brzuch i wystrzêpiony poprêg,
drugi koñski brzuch, rozwiany czarny kropierz. Stêkniêcia,
takie, jakie wydaje drwal r¹bi¹cy drzewo. Ale to nie drzewo,
to ¿elazo o ¿elazo. Krzyk, zd³awiony i g³uchy, tu¿ przy niej coœ
wielkiego i czarnego wali siê z pluskiem w b³oto, bryzga
krwi¹. Opancerzona stopa drga, miota siê, orze ziemiê olbrzymi¹
ostrog¹.
Szarpniêcie. Jakaœ si³a podrywa j¹ w górê, wci¹ga na ³êk
siod³a. Trzymaj siê! Znowu trzês¹cy pêd, szaleñczy galop. Rêce
i nogi rozpaczliwie szukaj¹ oparcia. Koñ staje dêba. Trzymaj
siê!... Nie ma oparcia. Nie ma… Nie ma... Jest krew. Koñ
pada. Nie mo¿na odskoczyæ, nie mo¿na wyszarpn¹æ siê, wyrwaæ
z uœcisku pokrytych kolczug¹ ramion. Nie mo¿na uciec
przed krwi¹, lej¹c¹ siê na g³owê, na kark.
Wstrz¹s, mlaœniêcie b³ota, gwa³towne zderzenie z ziemi¹,
przera¿aj¹co nieruchom¹ po dzikiej jeŸdzie. Przejmuj¹cy chrap
i wizg konia usi³uj¹cego unieœæ zad. Dudnienie podków, migaj¹ce
pêciny i kopyta. Czarne p³aszcze i krupierze. Krzyk.
W uliczce ogieñ, rycz¹ca czerwona œciana ognia. Na jej
tle jeŸdziec, wielki, wydaje siê siêgaæ g³ow¹ ponad p³on¹ce