Johan Nieuhofs Gedenkweerdige Brasiliaense zee ... - Sabrizain.org

dat ecnighzins na muskeljaet fmaekt,
en nietaengenaemis.
Mcn vint'cr ook zeker gedierte,jak.
jaiihaizc.
ticcpa§> halzen by d'onzen gcnoemt, die on-
trent de gcdaente van wilde voflTen
hebben, en ros en grijs van kleur, en
zoo groot als een gemeene boeren
hont zijn. Zy zijn dun van hair, en
veeltijts fchurft. Zyloopen des nachts
met groote troepen, en inzonderheit
by nieuwe niane, ontrent de (leden en
dorpen uit de boflèhen ,en maken met
gillen en fchreeuwen een geluit,als een
menfch : dies zy verfcheide malen
onder d'onzen , eer die dit gedierte
kenden, alarm gemaekt hebben : nacrdienzynietandcrs
meenden, als of 'er
een deel menfchcn waren. Zy zijn
zeer grctigh na mcnfchen viecfch , en
graven dedooden uit d'aerde, zoo
men die, met het opleggen van zeer
zware fteenen , niet wel bcwaert. Zy
zijn zeer wilt, en fchier niet om te
temmen.
De Malabaren hadden eens een jak-
hals in een rtrik gevangen, die zy le-
vend igh , aen twee ftokken gebonden,
ZEE. en LANT-REIZE. i8ï
S*"5^?- .
by my te Koylang braghten. Zy ee-»
ten het viecfch van jakhalfen , dat als
van vleermuizen fmaekt.
Dus verre zy van hetlantder Malabaren
gefproken.
Na ikdandentwalefden van Len-verrof;
temaent, deren
gehjkverhaeltis, van A^'tfj-'^"^"
reize.
•'^
lang t'zeil gegaen was, kregen wy, met ^'^
weinigh voorfpoets, des avonts inde
wint: wacrom wy ons anker moften
laten vallen , en konden niet eer als ten
elf uuren voort raken, als wanneer wy
met de lant-wint tzeil gingen.
Den dertienden hadden wy fchoon
weder , met weinigh koelte ; dies wy
den wallangs liepen. Maeromdatde
windt ooft-zuid-ooft liep, moften wy
het in zee zetten : doch wenden het tegen
den avont weer na de wal, daer wy
het anker moften laten vallen, en raek-
ten ten tien uuren, met de landtwint,
weerom txeil.
Den veertienden hadden wy flappe
koelte, 'en waren noch niet meer als
twalefmylen van A^öj/^w^.
Den vijtfienden waren wy tegen tegen
«""-"^ '"^'•-
over de ftad Ten^epatnam , lieten een
'p.it-
Z3 kanon
nau).