Maart 2013: jaargang 10, nommer 1 - LitNet

LitNet Akademies Jaargang 10 (1), Maart 2013
Daar word vervolgens deur ’n bespreking van die relevante gewysdes gekyk hoe die
toepassing van die integrasiereël in die Engelse en Suid-Afrikaanse reg uitgekristalliseer
het. 196
3.1 Toepassing van die integrasiereël in die Engelse reg
3.1.1 Die inhoud van die reël
In Goss v Lord Nugent 197 is die inhoud van die integrasiereël soos volg uiteengesit: “If there
is a contract which has been reduced to writing, verbal evidence is not allowed to be given …
so as to add to or subtract from, or in any manner vary or qualify the written contract.” 198
In Jacobs v Batavia and General Plantations Trust 199 beskryf regter Lawrence die reël soos
volg:
It is firmly established as a rule of law that parol evidence cannot be admitted to
add to, vary or contradict a deed or other written instrument. Accordingly, it has
been held that … parol evidence will not be admitted to prove that some
particular term, which had been verbally agreed upon, had been omitted (by
design or otherwise) from a written instrument constituting a valid and operative
contract between the parties. 200
In Shore v Wilson 201 is aangevoer dat regsekerheid die regverdiging vir die bestaan van die
reël was, aangesien die afwesigheid daarvan tot gevolg sou hê dat geen regsgeleerde met
sekerheid advies sou kon verleen op grond van die uitleg van ’n skriftelike ooreenkoms nie.
Ten einde die uitwerking van die integrasiereël te versag, het die Engelse howe egter reeds in
’n vroeë stadium begin om uitsonderings op die reël te ontwikkel. Hierdie uitsonderings kan
kortliks soos volg saamgevat word:
• Ekstrinsieke getuienis is toelaatbaar om ’n kollaterale ooreenkoms te bewys, tensy daar ’n
beding in die skriftelike kontrak vervat is wat bepaal dat die kontrak die volle ooreenkoms
bevat. 202 Aanvanklik het die howe egter ’n onderskeid gemaak tussen ’n kollaterale
ooreenkoms wat die skriftelike kontrak aanvul en een wat dit weerspreek. 203 In Lysnar v
National Bank of New Zealand 204 bevestig die Privy Councilhierdie standpunt, maar
huldig die mening dat dit nie in alle gevalle maklik is om te onderskei tussen ’n kollaterale
ooreenkoms wat die skriftelike kontrak aanvul en een wat dit weerspreek nie. Hierdie
standpunt was in ooreenstemming met die beslissing in De Lasalle v Guildford. 205 In City
and Westminister Properties (1934) Ltd v Mudd 206 en Brikom Investments Ltd v Carr 207 is
daar egter wegbeweeg van hierdie benadering en het die onderskeid tussen die twee tipes
kollaterale ooreenkomste klaarblyklik verval.
• Die aanbieding van ekstrinsieke getuienis is toelaatbaar waar die doel daarvan is om die
geldigheid van die skriftelike kontrak aan te veg, soos in gevalle van dwaling of
wanvoorstelling, asook in gevalle van rektifikasie. 208
131