Maart 2013: jaargang 10, nommer 1 - LitNet

Eindnotas
1 Hierdie artikel is gebaseer op Bekker (2009).
2 Sien die bespreking hier onder by par. 3.
LitNet Akademies Jaargang 10 (1), Maart 2013
3 Die verwantskap tussen die twee reëls word as volg verduidelik deur Watermeyer WAR
in Rand Rietfontein Estates Ltd v Cohn 1937 AD 317, 326: “The difficulty which arises in
practice, however, is not connected with the aim of the enquiry but with the limitations
imposed by the rules of evidence upon the conduct of the enquiry. These rules limit the
material which can be placed before the Court in order to ascertain the intention of the
parties. In the first place there is the well-known rule that when a contract has been reduced
to writing no oral evidence may be given to contradict, alter, add to or vary the written
terms, and in the second place there is another rule the effect of which is that when the terms
of a contract are clear and unambiguous no evidence may be given to alter such plain
meaning.
4 Na noukeurige oorweging is daar besluit om die terminologie oor te neem soos gebruik deur
Van der Merwe e.a. (2012:149), d.w.s. om te verwys na die ekstrinsieke-getuienis-reël as ’n
oorkoepelende begrip wat bestaan uit twee subreëls, naamlik die integrasiereël en die
interpretasiereël. Van der Merwe e.a.(2012:149)verwys soos volg na hulle gebruik van die
terminologie t.a.v. die reëls: “The parol evidence rule has been said to comprise two distinct
rules, namely the ‘integration rule’ and the ‘interpretation rule’.” Daar is besluit dat die
gebruik van hierdie terminologie al die verskillende standpunte en toepassings van die reëls
t.a.v. die toelaatbaarheid van ekstrinsieke getuienis die beste sal verwoord.
5 Suid Afrikaanse regskommissie, Report on Unreasonable Stipulations in Contracts and the
Rectification of Contracts.Projek 47.April 1998. Vir ’n meer volledige bespreking van hierdie
verslag sien Cornelius (1999:344); Bekker (2009:290–317). ’n Goeie voorbeeld van hoe die
integrasiereël onbillik kan inwerk teenoor ’n kontraksparty, kan gevind word in Du Plessis v
Nel 1952 1 SA 513 (A). Vir ’n volledige bespreking van hierdie saak sien Bekker (2012:275–
8).
6 Sien ook Bekker (2012:265–79), waar die standpunt ingeneem word dat die
integrasiereël nie op een lyn is met die huidige kontraktuele aanspreeklikheidsbenaderings
soos toegepas in die Suid-Afrikaanse kontraktereg nie, en dat daar op grond van slegs hierdie
feit alleen alreeds genoeg regverdiging behoort te wees vir die afskaffing of aansienlike
aanpassing van die reël in die Suid-Afrikaanse kontraktereg.
7 Vir ’n teenoorgestelde standpunt sien Malan (1987:40). Malan verwys egter slegs na die
Romeinse reg in sy bespreking en geensins na die Romeins-Hollandse reg nie.
156