Maart 2013: jaargang 10, nommer 1 - LitNet

LitNet Akademies Jaargang 10 (1), Maart 2013
Figuur 13. “The canvas is perhaps the most studied and admired of all Caravaggio’s
production [...]” (Pomella 2004:40)
Die stigter van die Gemeente van die Oratorie was Filippo Neri, wie se onderrigstyl
informeel en direk was (Graham-Dixon 2010:116). Hy was ook vasbeslote om terug te keer
na die eenvoudigste en mees direkte vorme van die Christelike geloof. Hy het daarom
informele gesprekke bo prediking verkies en het oor ’n aardse humor beskik. Een van sy
ideale was pelgrimstogte, wat hy geïnterpreteer het as ’n model vir die Christelike lewe, as ’n
reis wat biddend onderneem word. Hy sien ook graag om na die armes en die siekes, veral die
desperate pelgrims wat na Rome reis (Graham-Dixon 2010:116).
Sowel Die Begrafnis as die Madonna van Loreto sou uit Caravaggio se noue bande met die
Orde van die Oratorie spruit. Die Begrafnis is geskilder vir ’n man met die naam Girolamo
Vittrice (Graham-Dixon 2010:278). Hy het dit laat skilder vir die grafkapel van sy oom,
Peitro, wat in 1600 oorlede is. Die Vittrice-familie het noue bande met Filippo Neri se
Oratorie gehad en was “directly allied with the emphatically populist, pauperist wing in the
Roman Church” (Graham-Dixon 2010:278). Dit is dus geen wonder dat Caravaggio vir Jesus
en Nikodemus sonder skoene en al die figure met eenvoudige klere uitbeeld nie: Jesus word
hier aangebied as ’n vriend van arm, gewone mense.
Caravaggio het Michelangelo se Piëta (figuur 14) in ag geneem toe hy Die Begrafnis geskep
het (Graham-Dixon 2010:279): die slap regterarm van Caravaggio se Jesus, met die
prominente are, is ’n direkte parafrase in verf van dieselfde element in Michelangelo se beeld.
In albei kunswerke bult die vlees van die arm effens oor Maria se hand – maar in Caravaggio
se skildery trek Johannes se vinger die wond effens oop (Graham-Dixon 2010:279 – sien ook
figure 15 en 16). Graham-Dixon (2010:279) beskryf die Jesus in Caravaggio se skildery
treffend: “Caravaggio’s dead Christ is punishingly unidealized. He truly is the Word made
flesh: a dead man, a real corpse weighing heavily on those who struggle to lay him to rest.”
503