Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

häwwet. Wenn oene Fruwwe toeggen Grössen hät un oenen dofan ferlüsst, sticket
soe dann nich oen Lecht an un kuirt soe nich dat Hius un söcht soe nich saulange,
bet soe en finnt? Wenn soe en wuirfiunen hät, dann röppet soe iare Frünne un
Nowern tohaupe un seggt: Fröwwet jiu met mui; ik häwwe den Grössen wuirfiunen,
den ik ferluaren hadde. Sau fröwwet sik Gott suine Engel iawer joeden Sünner,
doe sik bekert.
15, 11-24
Dann sia hoe: Do was oen Mann, doe hadde twoe Süöne. Doe jüngste sia: Fadder,
giff mui den Doel van dem Iarwe, doe mui teokümmet! Hoe doele nen dat Geot.
Korde Tuit nohiar namm doe jüngste Suone olls, wat hoe hadde, un geng
domedde inne Früömde un brochte et dor lichtferdig duür. Os hoe niks mer hadde,
kamm oene duüre Tuit iawer dat Land, dat hoe Hunger luin mosse. Do geng hoe
hen un namm Denst bui oenem Biurn in dem früömden Lanne. Doe schicke en up
suinen Acker un loet en doe Swuine hoön. Do hedde hoe sik gern an den Roöwen
satt gieden, doe doe Swuine fraiden. Ninn Minske gaff em wat teo iaden. Do
besann hoe sik up sik sümst un sia: Wo fiele Dagglainer hät muin Fadder, doe satt
Braut häwwet, un ik mott huir ferhungern? Ik will mui uppen Wegg maken un no
muinem Fadder gon un will em soeggen: Fadder, ik häwwe mui an Gott un an dui
fersünniget. Ik sen nich mer wert, dat ik duin Suone hoede, nimm mui os duinen
Dagglainer an. Do make hoe sik up un geng no suinem Fadder. Doe sog en oll fan
wuidem ankuomen un hadde Erbarmen; hoe loep em inne Moöde un fell em
ümmen Hals un küsse en. Doe Suone sia: Ik häwwe mui an Gott un an dui fergon;
ik sen nich mer wert, dat ik duin Suone hoede. Owwer doe Fadder sia teo den
Knechten: Halet den besten Rock un toet em den an! Stiaket em oenen Ring anne
Hand un toet em Scheoe anne Foöde! Bringet oen fett Kalf un slachtet dat! Wui witt
iaden un us fröwwen. Huir muin Suone was daude un est wir lebennig weoren,
hoe was ferluaren un est wuirfiunen. Do fengen soe an un fröwwen sik doriawer.
15, 25-32
Doe ellste Suone was just uppen Faile. Os hoe nohius geng, haur hoe singen un
danßen. Do roep hoe oenen fan den Knechten un froge en, wat dat teo beduün
hedde. Doe sia em: Duin Breor est wuirkuomen un duin Fadder hät oen fett Kalf
slachten loden, wuil hoe em gesund wuir hät. Do weor hoe fernuinig un woll nicht
herinkuomen; män doe Fadder geng heriut un kuüre em teo. Hoe antweorde
owwer: Suü, sau fiele Jore häwwe ik dui os Knecht doent un häwwe duine
Gebodde haulen; diu häs mui owwer nich ens oenen Buck giewen, dat ik muine
Frünne inlan kann. Niu kümmet hoe, doe olls lichtferdig duürbrocht hät, un do löss
diu for em oen fett Kalf slachten. Doe Fadder antweorde: Muin Suone, diu bis
ümmer bui mui un olls, wat mui hairt, dat hairt auk dui. Niu sass diu dui owwer doch
fröwwen; duin Breor was daude un est wir lebennig weoren; hoe was ferluaren un
est wuirfiunen.
16, 1-13
Hoe sia teo suinen Jüngern: Do was oen ruiken Mann, doe hadde oenen
Ferwalter; fan dem fertellen soe em, dat hoe olls duürbröchte. Do loet hoe en
kuomen un sia: Wat mott ik olls fan dui hairen? Wui witt ens upriaken; diu kanns
nich mer Ferwalter bluiwen. Do iawerleog doe Ferwalter: Wat sall ik maken? Hoe
99