Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

suinem Namen deoe, doe tuüget for mui. Jui laiwet owwer nich, wuil jui nich muine
Schope send. Muine Schope hairt up muine Stimme un ik kenne soe un soe folget
mui. Ik giewe nen dat oewige Liewen un soe süöt up oewig nich ferluaren gon, un
nich oene sall soe mui iut der Hand ruiden. Muin Fadder, doe soe mui giewen hät,
est stiarker os olle annern. Nich oene kann soe muinem Fadder iut der Hand
ruiden. Ik un doe Fadder send oens.
10, 31-39
Do griepen doe Jiuden Stoene un wollen en stoenigen. Jesus owwer sia: Ik häwwe
jiu fiele graude Wiarke soen loden, doe muin Fadder duür mui don hät. Ümme
wecket dofan wi jui mui niu stoenigen? Doe Jiuden antweorden: Nich ümme oent
fan den Wiarken, doe diu don häs, wi wui dui stoenigen, blaut wuil diu Gott lästert
häs. Diu bis män oen Minske un wullt doch Gott suin. Jesus antweorde: Stoet do
nich in jiuem Gesedde schriewen: Ik häwwe jiu seggt: Jui send Götter. Doe Schrift
seggt Götter teo den, wecken Gott suin Weort giewen hät, un doe Schrift kann doch
nich bruaken weren. Jui owwer soegget teo dem, den Gott wuigget un in doe Welt
schicket hät: Diu lästers Gott, wuil ik seggt häwwe: Ik sen Gott suin Suone. Wenn ik
nich muinem Fadder suine Wiarke deoe, dann briuke jui mui nich teo laiwen. Deo
ik soe owwer un wi jui mui nich laiwen, dann laiwet doch muinen Wiarken, dat jui
insoet un laiwet, dat doe Fadder in mui est un ik in dem Fadder sen. Do wollen soe
en wir gruipen, owwer hoe geng unner iaren Hännen weg.
10, 40-42
Do geng hoe wir truügge iawer den Jordan no der Stuie, wo Johannes toerst taufet
hadde, un blaif do. Do kaimen fiele no em hen un sian: Johannes hät ninne
Wunner don, owwer olls wat Johannes fan düösem Manne seggt hät, est wor
wiesen. Un fiele löffen an en.
11, 1-16
Do was oen Mann in Bethanien krank, doe hoede Lazarus. In dem Duarpe wuonen
auk Maria un iar Süster Martha. Dat was doe Maria, doe den Heren met Ialge
salwet un em doe Foöde met iaren Horen afdruüget hadde. Düösen iar Breor
Lazaraus was krank. Do schicken em doe boeden Süster Beschoed un loeden em
soeggen: Her, den diu loef häs, doe est krank. Os Jesus dat haur, sia hoe: Düöse
Krankhoet bringet nich den Daud, doe doent doteo, Gott teo eren. Gott suin Suone
sall domedde ferherliket weren. Jesus hadde Martha loef un auk iar Süster un
Lazarus. Os Jesus haur, dat hoe krank was, blaif hoe no twoe Dage an der Stuie,
wo hoe was. Dann sia hoe teo den Jüngern: Wui witt niu wir no Judäa gon. Doe
Jünger sian: Her, dat leste Mol wollen doe Jiuden dui stoenigen, un niu wullt diu
doch wir hengon! Jesus sia: Hät doe Dagg nich twialf Stunnen? Doe bui Dage
goet, stött sik nich; hoe suüt dat Lecht inner Welt. Doe owwer Nachts goet, doe stött
sik; dann hät doe Welt ninn Lecht. Dann sia hoe: Iuse Fründ Lazarus slöppet,
owwer ik will hengon un en upwecken. Do sian doe Jünger: Her, wenn hoe
slöppet, dann werd hoe wir gesund. Jesus hadde an Lazarus suinen Daud dacht,
doe Jünger moenen owwer, hoe kuüre fan der Riue innen Slope. Do sia Jesus
fruigg heriut: Lazarus est stuorwen. Ik fröwwe mui ümme jiu, dat ik do nich wiesen
sen. Jui weret niu Glauwen häwwen. Wui witt owwer niu hengon. Thomas, dem
suin Name Twilling bedütt, sia teo den annern Jüngern: Wui witt metgon, dat wui
130