Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

Tuit ümme was, sia hoe: Ik sen dat nich, wat jui fermeot, owwer no mui kümmet oen
anner, for dem sen ik nich wert, dat ik em doe Scheoe iuttoee.
13, 26-41
Loewe Broör, Kinner iut Abraham suinem Geslechte, un jui Gruichen, doe Gott
fürchtet, us est düöse geoe Buaskop schicket weoren. Doe Jiuden in Jerusalem un
iare Iawersten häwwet Jesus nich kennt, owwer just domedde, dat soe en
ferurdoelen, häwwet soe doe Stimme fan den Prophoeden erfüllt, doe olle
Sunndage forliasen weret. Soe können an em ninne Schuld fuinen, doe den Daud
ferdoene, owwer soe föddern doch fan Pilatus, hoe solle en ümmebringen loden.
Os soe sau olls don hedden, wat fan em schriewen stoet, naimen soe en fannen
Kruüße heraf un loögen en int Graff. Gott hät en fan den Dauen wir upwecket. Un
hoe hät sik fiele Dage bui den soen loden, doe met em fan Galiläa no Jerusalem
gon wören. Doe send niu suine Tuügen for dem Folke. Wui bringet jiu doe geoe
Buaskop: Gott hät dat Ferspriaken, dat hoe iusen Aulen giewen hät, iaren Kinnern
domedde haulen, dat hoe Jesus upwecket hät. Sau stoet dat auk innen twoeden
Psalm: Diu bis muin Suone, fandage häwwe ik dui dat Liewen giewen. Dat Jesus
fan dem Daue upston est un dat hoe nich wir stiarwen sall, dat hät Gott sau seggt:
Ik will jiu doe Gnade sieker haulen, doe ik David teoseggt häwwe. Un oene annere
Stuie hett: Diu wers nich teoloden, dat duin Hoeliger fergoet. David, doe teo suiner
Tuit Gott no suinem Willen doent hät, doe hät sik suinen Aulen anruiget; hoe est
stuorwen un fergon. Owwer den Gott upwecket hät, doe est nich fergon. Niu süö jui
wieden, loewe Broör, dat jiu duür düösen Jesus doe Sünne fergiewen werd un auk
olle dat, dem jui in Moses suinem Gesedde nich gerecht weren küönt. Doe an
Jesus löfft, doe est gerecht. Soet teo dat dat nich indreppet, wat in dem
Prophoeden iarem Beoke stoet: Soet teo, jui Ferächter, un wunnert jiu un got
togrunne. Ik bringe in jiuen Dagen oen Wiark tostanne, dat jui nich laiwen weret,
wenn et jiu fertellt werd.
13, 42-52
Os Paulus un Barnabas heriutgon wollen, bidden doe Gruichen soe, soe sollen
den naichsten Sunndagg wir iawer doe Dinge kuüren. Os doe Gemoene
iutoenanner geng, folgen fiele Jiuden un Gruichen den boeden. Soe ermanen soe
un kuüren nen teo, soe sollen faste in Gott suiner Gnade bluiwen. Den naichsten
Sunndagg kamm baule doe ganße Statt un woll Gott suin Weort hairen. Os doe
Jiuden doe fielen Luüe sögen, woören soe afgünstig un fengen an, giegen Paulus
teo kuüren un iawer dat teo lästern, wat hoe sia. Do sian Paulus un Barnabas
fruigg heriut: Jiu mosse Gott suin Weort toerst seggt weren. Wuil jui us owwer
afwuiset un jui sümst soegget, dat jui dat oewige Liewen nich naidig häwwet, go
wui no den Hoeden. Doe Her hät us befualen: Ik häwwe dui teom Lechte for doe
Hoeden maket, dat diu dat Hoel bet ant Enne fanner Ern iutbroen sass. Os doe
Hoeden dat hairen, fröwwen soe sik un hedden dem Heren suin Weort loef, un olle,
doe for dat oewige Liewen bestimmet wören, woören gloöwig. Dem Heren suin
Weort weor in der ganßen Giegend bekannt. Owwer doe Jiuden stöckern doe
Iawersten un doe forniemen Fruwwen inner Statt up, doe inne Scheole kaimen un
bröchten oene Ferfolgung giegen Paulus un Barnabas tostanne, un dat soe iut der
Statt heriutdriewen woören. Soe schüdden den Sand fan iaren Foöden giegen soe
af un gengen no Ikonium. Doe jungen Christen bliewen owwer full Froöde in dem
163