Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

fertells do Dinge, doe us wat Nuigges send. Wui wollen gern wieden, wat dat
oegentlik est. Doe Luüe in Athen un auk doe Früömden, doe do wuonen, hairen
niks loewer, os wenn wat Nuigges fertellt weor.
17, 24-34
Paulus geng midden up den Areshüögel ston un sia: Ik soee, dat jui huir in Athen
uiwerg doe Götter eret. Ik sen duür jiue Statt gon un häwwe jiue Tempel bekieken
un häwwe oenen soen, doe hadde doe Inschrift: For den Gott, doe unbekannt est.
Düösen Gott, den jui nich kennt un doch eret, den will ik jiu ferkünnigen. Gott, doe
doe Welt maket hät un olls wat do inne est, doe est doe Her innen Hiemel un upper
Ern un wuont nich in Tempeln, doe met Hännen maket send. Hoe lött sik auk nich
fan Minskenhännen bedoenen, os wenn hoe dat naidig hedde. Hoe gifft sümst
joedem Liewen un Om un olls, wat naidig est. Hoe hät dat sau inrichtet, dat fan
oenem Minsken olle Fölker upper Ern afstammet un soe upper ganßen Ern wuont.
Hoe hät auk bestimmet, wo lange oen Folk beston un wo wuit suin Land gon sall.
Dat hät hoe don, dat soe em soöken süöt, of soe en fillichte foölen un fuinen weret,
wuil hoe fan joedem unner us nich wuit af est. Wui liewet in em un send in em.
Dorümme häwwet wecke fan jiuen Dichtern seggt: Wui send suin Geslecht. Wenn
wui owwer Gott suin Geslecht send, dann drüöw wui nich moenen, Gott gluike den
Bellern, doe duür doe Kunst un den Goest fan dem Minsken iut Gold, Sülwer un
Stoen maket send. Gott hät doe Tuit, os soe en nich kennen, gnaidig iawersoen.
Niu well hoe owwer, dat soe olle un an ollen Ennen den Sinn ännert. Hoe hät
oenen Dagg bestimmet, an dem hoe doe ganße Welt duür oenen Minsken gerecht
richten well, den hoe doteo bestellt hät. Hoe hät et ollen Minsken mögglik maket,
an den teo laiwen, wuil hoe en fan den Dauen upwecket hät. Os soe hairen, dat
doe Dauen wir upstot, fengen wecke an teo spodden, un wecke sian: Wui witt do
naichstens wat fan hairen. Do geng Paulus weg. Oenige hengen Paulus an un
woören gloöwig. Teo düösen haur Dionysius, doe Richter uppen Areshüögel was,
un oene Fruwwe, doe Damaris hoede, un no oenige annere.
18, 1-11
Dann geng Paulus fan Athen no Korinth. Do dreop hoe oenen Jiuden iut Pontus,
doe hoede Akwila un suine Fruwwe hoede Priska. Doe wören kordens iut Italien
kuomen, wuil doe Kaiser Klaudius olle Jiuden iut Reom wegdriewen hadde. Doe
hadde datsülwe Handwiark. Paulus geng dohen un blaif do wuonen un holp em
arboeden. Soe wören Teltmaker. Hoe priege joeden Sunndagg inner Scheole un
sochte Jiuden un Hoeden teo gewinnen. Os Silas un Timotheus iut Mazedonien
ankaimen, dränge doe Goest Paulus, doe Jiuden teo iawertuügen, dat Jesus doe
Christus est. Os soe dat nich hairen wollen un anfengen, en teo ferspodden,
schüdde hoe den Sand fan suinem Tuüge un sia: Jiue Bleot werd jiu uppen Kopp
kuomen; ik sen nich schuld doran un go niu no den Hoeden. Dann geng hoe weg
un wuone in oenem Hiuse, dat haur Titus Justus. Dat was oen Hoede, doe Gott
fürchte; suin Hius lagg donne bui der Scheole. Krispus, doe Iawerste fan der
Scheole, weor met suinem ganßen Hiuse gloöwig. Auk süss kaimen in Korinth no
fiele annere teom Glauwen un loeden sik taufen. Inner Nacht sia doe Her in oenem
Gesichte teo Paulus: Sui nich bange, priege un swuig nich! Ik sen bui dui un nich
oene sall dui wat deon. Ik häwwe no fiele in düöser Statt, doe mui hairt. Hoe blaif
doe oen Jor un sess Monade un priege Gott suin Weort.
169