Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

schüöwen sik an en heran. Do was do oene Fruwwe, der iar Bleot was oll twialf
Jore nich mer ston bliewen. Soe hadde oll fiel briuket un iuthaulen un iar ganß
Geld dobui teosedd´t. Et hadde owwer niks holpen un was ümmer laiger weoren.
Doe hadde fan Jesus haurt. Soe kamm fan achter im Gedränge no em un ruüre
suin Klaid an. Soe dachte, wenn ik män iawen suin Klaid anruüren kann, dann
were ik gesund. Saugluiks blaif dat Bleot ston un soe foll in iaren Luiwe, dat soe
fan der Ploge hoelt was. Owwer Jesus spuüre, dat oene Kraft fan em iutgon was,
un draigge sik in dem Gedränge ümme un sia: Wer hät muine Klair anruürt? Doe
Jünger antweorden: Diu suüs doch, dat doe Luüe sik ümme dui dränget un diu
fröggs: Wer hät mui anruürt? Hoe kaik sik ümme un woll soen, wer dat don hadde.
Doe Fruwwe was bange un biewe for Angest. Soe wusse jo, wat an iar schoen
was; soe kamm owwer un fell for em dal un sia doe ganße Worhoet. Do sia hoe teo
iar: Muine Dochter, duin Glauwe hät dui holpen. Go hen in Fruiden! Diu sass fan
duiner Ploge fruigg suin. Os hoe düt sia, kaimen Buan iut Jairus suinem Hiuse un
sian: Duine Dochter est stuorwen. Wat wullt diu dem Mester no Moögge maken.
Jesus achte do nich wuider up un sia teo Jairus: Sui nich bange, bluif owwer faste
innen Glauwen! Jesus loet nich oenen metgon, os blaut Petrus, Jakobus un
Johannes, den Breor fan Jakobus. Sau kaimen soe in Jairus suin Hius. Do was
grauden Lärm; soe grienen un klagen. Hoe geng herin un sia teo den Luüen: Wat
lärme un gruine jui? Dat Kuind est nich stuorwen, et slöppet män. Do lachchen soe
em wat iut. Hoe draif doe Luüe heriut un namm dem Kuine suine Ellern un suine
Jünger un geng in doe Kamern, wo dat Kuind lagg. Dann namm hoe dat Kuind bui
der Hand un sia: Muin Luütken, ik soegge dui: Sto up! Saugluiks stonn et up un
geng herümme. Et was twialf Jore ault. Soe staunen doriawer un kriegen grauden
Schrecken. Hoe befeol nen strenge, dat ninn Minske dofan wat gewar weren soll,
un sia, soe sollen dem Kuine wat teo iaden giewen.
6, 1-6
Dann geng hoe fan Kapernaum weg un kamm in suine Hoemat Nazareth. Doe
Jünger folgen em. Den naichsten Sunndagg geng hoe in doe Scheole un feng an
teo leren. Fiele, doe en hairen, staunen un sian: Wo hät hoe dat hiar? Wecke
Wuishoet est em giewen? Wecke Wunner doöt hoe duür suine Hänne? Est hoe
nich doe Timmermann? doe Suone fan Maria un doe Breor fan Jakobus, Joses,
Judas un Simon? Wuont nich auk suine Süstern huir bui us? Soe wollen owwer
niks fan em wieden. Jesus sia nen: Oen Prophoet hät ollerwiagen Ansoen, güllt
owwer niks in suiner Hoemat, bui suinen Frünnen un in suinem oegen Hiuse. Hoe
konn dor auk ninne Wunner deon. Blaut oenigen Kranken holp hoe, os hoe nen
doe Hänne upleog. Hoe wunner sik owwer, dat soe ninnen Glauwen hedden. Auk
in doe Diarper ümme Nazareth geng hoe un lere do.
6, 7-13
Dann roep hoe doe Twialwe tohaupe un feng an, soe iutteoschicken, ümmer twoee
un twoee, un gaff nen Macht iawer doe unroeggen Goester. Hoe befeol nen, soe
sollen unnerwiagens oenen Stock metniemen, owwer ninn Braut inner Tasken un
ninn Geld innen Roemen. Scheoe sollen soe unnerbuinen, owwer nich twoe Röcke
antoen. Hoe sia nen: Wenn jui in oen Hius kuomet, wo jui upnuamen wert, dann
bluiwet do, bet jui wuidergot. Wo soe jiu nich upniemet un auk nich hairen witt, do
got weg un schüddet den Sand fan jiuen Foöden, dat jui oen Tuügnis giegen soe
54