Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

smuiden. Diu sass nich oer wir heriutkuomen, bet diu den lesten Pennik betalt häs.
13, 1-9
Teo der Tuit kaimen Luüe, doe fertellen em fan den Galiläern, doe Pilatus for dem
Altor hadde ümmebringen loden, dat sik iar Bleot met dem Bleoe fan den Offertiren
fermenget hadde. Do sia Jesus: Moene jui, düöse Galiläer wören gröddere Sünner
wiesen os doe annern, wuil soe sonn schrecklik Enne hat häwwet? Ik soegge nai,
wenn jui jiuen Sinn nich ännert, süö jui olle sau schrecklik ümmekuomen. Moene
jui, dat doe achttoeggen, den doe Taurn fan Siloa uppen Kopp fell, dat soe daude
wören, laiger wiesen send os doe annern in Jerusalem? Ik soegge nai; wenn jui
jiuen Sinn nich ännert, süö jui olle sau schrecklik ümmekuomen. Hoe fertelle nen
dann düt Gluiknis: Oen Mann hadde oenen Fuigenbaum in suinem Wuinbiarge
ston. Hoe kamm un kaik teo, of do Früchte uppe saiden; hoe faun owwer ninne.
Doe sia hoe dem Görner: Ik sen niu oll droe Jore kuomen un soöke Frucht up
düösem Baume un fuine niks. Howwe en af! Hoe süggt blaut dat Land iut. Doe
Görner owwer sia: Her, lott en no düt Jor ston; ik will rundherümme grawen un
düngen. Fillichte dräggt hoe dann doch no, wenn owwer nich, dann kanns diu en
dann afhowwen loden.
13, 10-17
Hoe lere ens annen Sunndage inner Scheole. Do was dor oene Fruwwe, doe was
fannen Goeste besiaden, doe soe oll achttoeggen Jore met Krankhoeden ploget
hadde; soe was krumm un konn sik nich uprichten. Os Jesus soe sog, roep hoe soe
no sik hen un sia: Fruwwe, diu sass fan duiner Krankhoet lösskuomen. Dann leog
hoe iar doe Hänne uppen Kopp; saugluiks richte soe sik luike up un danke Gott.
Dem Iawersten inner Scheole was dat nich recht, dat Jesus annen Sunndage
hoele un sia teo den Luüen: Wui häwwet inner Wieken sess Dage, wo wui
arboeden süöt; dann kuomet un lodet jiu hoelen un nich annen Sunndage. Do
antweorde em doe Her: Jui Huüchler! Binnt nich joeder fan jiu annen Sunndage
suinen Ossen odder Iesel löss un drifft hoe en nich hen, dat hoe siupen kann?
Worümme sall denn düöse Fruwwe, doe doch oene Dochter fan Abraham est un oll
achttoeggen Jore fannen Sotan biunen werd, nich auk annen Sunndage fan iaren
Bännen lössmaket weren? Os hoe dat sia, mössen soe sik olle schiamen, doe
giegen en wiesen wören. Dat ganße Folk owwer fröwwe sik iawer doe grauden
Wunner, doe do fan em schögen.
13, 18-21
Dann sia hoe: Wem glicket Gott suin Ruik un in wiekerm Belle sall ik jiu dat
wuisen? Et glicket oenem Siemtkairn, dat oen Minske nimmet un in suinen Goren
saigget; et wässet up un werd oen Baum, dat doe Füögel unnern Hiemel up suinen
Twoögern nestet. Dann sia hoe wir: Wo sall ik Gott suin Ruik medde fergluiken? Et
est os oen Siurdoeg, den oene Fruwwe namm un in droe Schiepel Mial knia, bet
doe ganße Doeg suürt hadde.
13, 22-35
Jesus taug duür Stia un Diarper, lere doe Luüe un roese wuider no Jerusalem. Do
froge en oen Mann: Her, süöt würkelk män woenig Luüe sialig weren? Hoe
antweorde: Giewet jiu Moögge, dat jui duür doe enge Porden heringot. Fiele weret
96