Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

herunnerrieden werd. Hoe geng up den Ialgebiarg un sedde sik sau, dat hoe den
Tempel for Augen hadde. Do frogen Petrus, Jakobus, Johannes un Andreas:
Soegg us doch, wannoer sall dat schoen un woran küön wui wieden, wenn dat
indriapen werd? Do feng Jesus wir an sia: Soet teo, dat jui nich uppen Irwegg
kuomet. Do weret mianige unner muinem Namen kuomen un soeggen: Ik sen
Christus, un fiele uppen Irwegg bringen. Wenn jui fan Kruig un Kruigsgerüchten
wat hairt, dann ferfärt jiu nich. Dat mott erst kuomen, dat est owwer nau nich dat
Enne. Dann werd oen Folk giegen dat annere upston un oen Ruik giegen dat
annere; dann werd et Erdbiewen, duüre Tuien un ollerhand Schrecken giewen.
Dat est doe Anfang van der Naut. Niemet jiu in achte! Soe weret jiu for iare
Gerichte bringen un in den Scheolen slon loden; soe weret jiu ümme mui for
Fürsten un Küönike stellen, dat jui for den oen Tuügnis afloeggen küönt. For dem
Enne mott ollen Fölkern doe geoe Buaskop ferkünniget weren. Wenn soe jiu dann
halt un for Gericht stellt, dann maket jiu ninne Suarge dorümme, wat jui soeggen
süöt. Soegget dat, wat jiu in der Stunne ingiewen werd. Jui send dat nich, doe do
Tuügnis giewet; doe Hoelige Goest est dat. Oen Breor werd den annern ferron, dat
hoe ümmebrocht weren sall, un doe Fadder suinen Suonen. Kinner weret giegen
doe Ellern upston un soe ümmebringen loden. Doe ganße Welt werd jiu grollen,
wuil jui muinen Namen bekennt. Doe owwer bet ant Enne iuthöllt, doe sall reddet
weren.
13, 14-23
Wenn jui niu soen weret, dat olls woöste maket werd, wo et doch nich suin sall, ---
doe dat lesst, doe achte dorup --- dann süöt doe, doe in Judäa send, uppe Biarge
flüchten. Doe uppen Dacke est, sall herunnerstuigen, owwer nich int Hius gon un
no wat heriuthalen. Doe uppen Acker est, sall nich wir inne Wuonung truüggegon
un suinen Rock halen. Laige est et in den Dagen for doe Fruwwen, doe met oenem
Kuine got odder doe oen Kuind anner Bost häwwet. Biat, dat dat nich bui
Winterdagg indreppet. In den Dagen werd doe Naut sau graut suin, os soe nau
nich wiesen est, suit Gott doe Welt schaffen hät, un os soe auk nich wir kuomen
werd. Wenn doe Tuit nich kort wöre, dann woöre ninn Minske reddet weren, owwer
ümme doe Frommen, doe iutwält send, sall doe Tuit kort suin. Wenn soe dann teo
jiu soegget: Soet, huir est Christus, odder: Dor est hoe, dann laiwet dat nich. Dor
werd falske Christusse un falske Prophoeden uptrian un Toeken un Wunner deon,
ümme doe ireteomaken, doe iutwält send, wenn dat mögglik wöre. Niu giewet acht!
Ik häwwe jiu olls in foriut seggt.
13, 24-31
In den Dagen no düöser grauden Naut werd doe Sunne duüster weren un doe
Mone ninn Lecht mer giewen. Doe Sterne weret fannen Hiemel falen un doe Kräfte
annen Hiemel wert wanken. Dann were jui den Minskensuonen met grauder Kraft
un Herlikkoet in den Wolken kuomen soen. Hoe werd suine Buan iutschicken; doe
süöt olle, doe iutwält send, iut den foer Wuindecken tohaupehalen; fan dem Enne
fanner Ern bet ant Enne fannen Hiemel. Niemet dat Gluiknis fan dem
Fuigenbaume! Wenn suine Twoöger Saft kruiget un Bliar druiwet, dann wiede jui,
dat et baule Sommer werd. Wenn jui düöse Dinge kuomen soet, dann süö jui auk
wieden, dat doe Minskensuone oll for der Duür est. Ik soegge jiu: Düöse Tuit sall
nich oeher fergon, bet düt olls indruapen est. Hiemel un Ern wert fergon, muine
66