Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

Israel, dat no dem Gesedde no der Gerechtigkoet striewet, hät soe nich kriegen un
kann sik nich up dat Gesett stüdden. Un worümme nich? Wuil soe sik up doe
Wiarke un nich up den Glauwen ferloden. Soe häwwet sik an den Stoen stott,
iawer den doe Minsken falt. Sau stoet inner Schrift: Suü, ik stelle in Zion oenen
Stoen up, an den süöt soe sik staiden, un oenen Felsen, iawer den süöt soe
stolpern. Doe owwer dorup fertruwwet, doe sall nich toschannen weren.
10, 1-3
Broör, ik wünske fan Hadden un bia auk for Israel, dat soe sialig weret. Ik mott auk
teogiewen, dat soe Uiwer for Gott häwwet; et failt nen owwer doe rechte Insicht.
Soe kennt doe Gerechtigkoet nich, doe for Gott güllt; soe maket sik sümst oene
Gerechtigkoet trechte un stellt sik nich unner doe Gerechtigkoet for Gott.
10, 4-15
Christus est dat Enne fan dem Gesedde. Doe Glauwen an den hät, dem gifft hoe
Gerechtigkoet. Moses schrifft fan der Gerechtighoet, doe iut dem Gesedde kümmet:
Doe olle düöse Gebodde höllt, doe sall dat Liewen häwwen. Doe Gerechtigkoet,
doe iut dem Glauwen kümmet, seggt sau: Denke nich in duinem Hadden: Wer well
in den Hiemel stuigen un sik Christus herafhalen? odder: Wer well in doe Hölle
stuigen un sik Christus fan den Dauen halen? Wat seggt soe denn? Dat Weort est
dui bekannt; diu häs et innen Munne un innen Hadden; et est dat Weort fan dem
Glauwen, dat wui prieget. Wenn diu medden Munne bekenns, dat Jesus iuse Her
est, un medden Hadden löffs, dat Gott en upwecket hät, dann wers diu reddet
weren. Fan Hadden glauwen, dat bringet Gerechtigkoet; medden Munne
bekennen, dat bringet Hoel. Doe Schrift seggt: Doe an den löfft, doe sall nich
toschannen weren. Do est ninn Unnerschoed tüsken Jiuden un Hoeden; soe
häwwet olle densülwen Heren. Doe est gnaidig giegen olle, doe en anreopet.
Joeder, doe dem Heren suinen Namen anröppet, doe werd reddet weren. Wo
küönt soe en anreopen, wenn soe nich an en laiwet; wo küönt soe an en laiwen,
wenn soe niks fan em hairt; wo küönt soe fan em hairen, wenn soe ninne Lerer
häwwet? Wo küönt doe priegen, wenn soe nich schicket weret? Do stoet
schriewen: wo loeflik send den iare Foöde, doe doe geoe Buaskop bringet.
10, 16-21
Owwer nich olle häwwet der geoen Buaskop lofft. Jesajas seggt: Her, wer hät dat
lofft, wat wui hairt? Sau kümmet doe Glauwe iut der Priege, doe Priege owwer iut
Christus suinem Weore. Ik froge niu: Häwwet soe doe Priege owwer iut Christus
suinem Weore. Ik froge niu: Häwwet soe doe Priege nich haurt? Wisse häwwet soe
doe haurt; iawer doe ganße Ern est iare Stimme gon un iar Weort bet ant Enne
fanner Welt. Ik froge wuider: Hät Israel doe Priege fillichte nich ferston? Wisse
häwwet soe doe ferston. Moses est doe erste Tuüge un seggt: Ik will jiu
uiwersüchtig up oen Folk maken, dat ninn Folk est; duür oen unferstännig Folk will
ik jiu fertoörnen. Jesajas seggt oll ganß duüdelk: Ik häwwe mui fan den fuinen
loden, doe mui nich socht häwwet, un häwwe mui den wuiset, doe nich no mui
froget häwwet. Fan Israel owwer seggt hoe: Den ganßen Dagg häwwe ik doe
Hänne no oenem Folke iutstrecket, dat nich laiwen well un Wuirwoöre gifft.
11, 1-6
196