Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

fiele un for den nuiggen Bund ferguaden werd, dat nen doe Sünne fergiewen
weren süöt. Ik soegge jiu owwer: Ik will nich wir fan düösem Wuine drinken bet up
den Dagg, wo ik den nuiggen Wuin met jiu in muinem Fadder suinem Ruike drinke.
26, 30-35
Os soe dat Dankloed sungen hedden, gengen soe up den Ialgebiarg.
Unnerwiagens sia Jesus: Fannachte were jui olle an mui ire weren. Do stoet
schriewen: Ik will den Hoer slon un doe Schope süöt olle iutoenanner laupen.
Wenn ik owwer upston sen, dann will ik jiu no Galiläa foriutgon. Do sia Petrus:
Wenn soe auk olle an dui ire weret, ik owwer nich. Jesus antweorde: Oer os
fannachte doe Han kraigget, wers diu mui droemol afsoeggen. Petrus sia: Wenn ik
auk met dui stiarwen mott, dann were ik dui doch nich afsoeggen. Dat sian auk doe
annern Jünger olle.
26, 36-46
Dann geng Jesus met den Jüngern no oenem Goren, doe hoede Gethsemane, un
sia: Bluiwet huir sidden! Ik will dorhen gon un bian. Hoe namm Petrus un doe
boeden Süöne fan Zebedäus met un feng an teo treoren un teo biewen un sia:
Muine Soele est bet uppen Daud bedroöwet. Bluiwet huir un waket met mui! Dann
geng hoe wat wuider, fell upt Gesicht un bia: Muin Fadder, wenn et mögglik est,
dann lott düt Loeden an mui forbuigon, owwer nich os ik will, sau os diu wullt. Os
hoe truüggekamm, faun hoe soe slopen un sia teo Petrus: Küön jui denn oene
Stunne met mui waken? Waket un biat, dat jui nich in Fersoökung falt. Doe Goest
est willig, owwer dat Floesk est swack. Dann geng hoe teom twoeden Mole hen un
bia: Muin Fadder, wenn düöse Bieker nich an mui forbuigon kann un ik en drinken
mott, dann sall duin Wille schoen. Os hoe truüggekamm, faun hoe doe Jünger wir
slopen. Doe Augen fellen nen for Slop teo. Hoe loet soe slopen un geng wir weg
un bia teom drüdden Mole datsülwe. Dann kamm hoe no den Jüngern truügge un
sia: Küöne jui niu slopen un jiu ressen? Soet, doe Stunne est kuomen, dat doe
Minskensuone den Hännen fan Sünern iutliewert werd. Stot up! Wui witt gon.
Hoe est do, doe mui ferrött.
26, 47-56
Os hoe no kuüre, kamm Judas, doe oene fan den Twialwen, un met em kamm oen
grauden Tropp Luüe, doe hedden Söwel un Knüppel, un wören fan den
Haugenpruistern un Ellsten schicket. Judas hadde domedde afmaket un seggt:
Den ik küsse, doe est et; den gruipet. Saugluiks kamm hoe up Jesus teo un sia:
Mester, ik gruüße dui, un küsse en. Jesus owwer froge en: Fründ, worümme bis diu
huirhen kuomen? Do kaimen soe heran, griepen Jesus un hoelen en faste. Doe
oene fan den, doe bui Jesus wören, taug suin Swert heriut, sleog no dem Knecht
fan dem Haugenpruister un howwe em oen Aur af. Do sia Jesus: Steck dat Swert
wir in! Doe no dem Swerte gruipet, doe süöt duür dat Swert ümmekuomen. Odder
menns diu, ik könne muinen Fadder nich bidden, hoe solle mui saugluiks
twialf[t]iusend Engel schicken? Wo behoel dann owwer doe Schrift Recht, dat
olls sau kuomen mott? Dann sia Jesus teo dem Troppe: Just os giegen Roöwer sen
jui met Söweln un Knüppeln iutgon, mui teo gruipen. Ik häwwe doch Dagg for
Dagg innen Tempel siaden un häwwe lert, jui häwwet mui owwer niks don. Düt est
owwer olls sau kuomen, dat doe Schrift fan den Prophoeden indriapen sall. Do
42