Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

dat deon un doch nich herinkuomen. Wenn doe Her upston est un doe Duür
teomaket hät, dann küön jui do biuden ston un ankloppen un reopen: Her, mak us
doch up! Hoe werd jiu antweorden: Jui hairt huir nich hen. Dann were jui soeggen:
Wui häwwet jo for duinen Augen gieden un drunken un diu häs us uppen Stroden
lert! Hoe werd jiu owwer antweorden: Ik woet nich, wo jui denne send. Got weg, jui
Baisewichter! Dann were jui huülen un medden Tianen klappern, wenn jui soet, dat
Abraham, Isaak un Jakob un olle Prophoeden in Gott suinem Ruike siddet un jui
heriutwuiset weret. Fan Osten un Westen, fan Norden un Suüden weret doe Luüe
kuomen un in Gott suinem Ruike annen Diske sidden. Süöke, doe niu doe lesten
send, weret doe ersten suin, un süöke, doe niu doe ersten send, weret doe lesten
suin. An dem Dage kaimen Pharisäer no Jesus un sian: Go huir weg un roese
wuider; Herodes well dui ümmebringen. Hoe antweorde: Got hen un soegget
düösem Fosse: Fandage un auk muaren no ferdruiwe ik baise Goester un hoele ik
Kranke un erst in naichster Tuit sen ik domedde ferdig. Owwer fandage un muaren
un iawermuaren mott ik no wannern; oen Prophoet draff blaut in Jerusalem
ümmekuomen. Jerusalem, Jerusalem! Diu bringes doe Prophoeden ümme un
stoeniges Gott suine Buan. Wo faken häwwe ik duine Kinner tohaupelocken wollt,
sau os doe Henne iare Kuüken unner iare Flüögel nimmet, owwer jui häwwet nich
wollt. Dorümme sall jiue Hius dalbruaken weren. Jui süöt mui nich mer soen, bet jui
soegget: Siagen dem, doe do kümmet in dem Heren suinen Namen.
14, 1-6
Et was Sunndagg. Do geng hoe ens in dat Hius fan oenem Iawersten, doe teo den
Pharisäern haur. Doe hadde en inlan; hoe soll bui em iaden. Dann wollen soe up
en achten. Up oenmal stonn doe oen Mann for em, doe hadde dat Waderwassen.
Do froge Jesus doe Schriftgelerden un Pharisäer: Drüöw wui annen Sunndage
Kranke hoelen odder nich? Soe swiegen stille. Do packe hoe den Kranken an un
make en gesund un loet en gon. Dann froge hoe: Wenn oenem fan jiu oen Kuind
odder auk män oen Osse innen Saut fällt, tuüt hoe en nich wir saugluiks heriut,
wenn et auk Sunndagg est? Do können soe em ninne Antweort up giewen.
14, 7-14
Os hoe miarke, dat doe Gäste, doe inlan wören, sik doe ersten Plätse iutwälen, sia
hoe nen oen Gluiknis. Wenn diu teo oener Hochtuit inlan wers, dann sedde dui
nich gluiks buawen an; do könne no oen Mann inlan suin, doe no haiger stoet os
diu. Dann könne doe Hiusher kuomen un dui soeggen: Make Plats for düösen, un
diu mösses met Schiamde unneran sidden. Wenn diu inlan wers, dann go hen un
sedde dui unneran. Wenn dann doe Hiusher kümmet un seggt: Fründ, rücke haiger
herup, dann werd dui dat oene Ere for ollen suin, doe annen Diske siddet. Doe sik
sümst fiel dünket, doe sall woenig goelen, un doe sik sümst woenig dünket, doe
sall fiel goelen. Dem Hiusheren sia hoe dann: Wenn diu Middaggs odder Owends
oene Moltuit giffs, dann naidige nich duine Frünne, duine Broör, duine Ferwandten
un duine ruiken Nowerluüe! Doe lat dui auk wir in un dann werd Gluikes met
Gluikem afmaket. Wenn diu oene Moltuit giffs, dann la doe Armen, Krüöpel, Lamen
un Blinnen in. Dann bis diu sialig; doe küönt dat nich wir sümst geot maken; et sall
dui owwer belaunt weren, wenn doe Gerechten upstot.
97