Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

un dor oen Tropp. Do sedden soe sik Ruige an Ruige, ümmer teo hunnert un teo
fifftig. Dann namm Jesus doe fuif Braie un twoe Fiske, richte doe Augen no dem
Hiemel un sia dat Dankgebett; hoe breok fan den Braien wat af un gaff dat den
Jüngern, dat soe dat den Luüen bringen sollen. Auk doe boeden Fiske delle hoe
unner soe olle. Soe aiden olle un woören satt. Wat an Brocken iawerblaif, dat
wören twialf Kiarwe full un no wat fan den Fisken. Doe do gieden hedden, dat
wören fuifdiusend Mann.
6, 45-56
Dann naidige hoe doe Jünger, soe sollen upt Schepp gon un em ant annere
Oöwer no Bethsaida foriutfoören, bet hoe doe Luüe gon loden hedde. Os hoe soe
wegschicket hadde, staig hoe up oenen Biarg un bia do. Os et duüster weor, was
dat Schepp midden upper Soe, un hoe allaine annen Lanne. Do sog hoe, dat soe
sik nüdde plogen mössen un nich wuiderkaimen, wuil nen doe Wuind inne Moöde
kamm. Ümme doe foerde Nachttuit kamm hoe up soe teo un geng uppen Wader.
Hoe dai, os wenn hoe forbuigon woll. Os soe en sögen, moenen soe, do wöre oen
Gespenst uppen Wader, un schroeggen. Soe sögen en olle un ferfären sik. Do
feng hoe an teo kuüren un sia: Suid stille! Ik sen et. Ferfärt jiu nich! un kamm upt
Schepp un doe Wuind leog sik. Do wören soe iuder sik for Staunen. Soe hedden
bui dem Brautwunner niks lert un iar Hadde was ferstocket. Soe förden heriawer un
kaimen no Genezareth un gengen do ant Land. Saubaule os soe iut dem Scheppe
stiegen, kennen en doe Luüe wir. Soe loepen in der ganßen Giegend herümme un
droögen doe Kranken up Bedden baule huirhen, baule dorhen, wo hoe sik no dem
Gerüchte uphaulen soll. Wo hoe in oen Duarp, in oene Statt odder up oen Gehöft
kamm, bröchten soe doe Kranken up doe Stroden un bidden en, dat soe den
Saum fan suinen Klairn anruüren dröffen, un doe dat daien, doe woören wir
gesund.
7, 1.13
Ens kaimen doe Pharisoeer un oenige Schriftgelerde, doe iut Jerusalem kuomen
wören. Doe sögen, dat wecke fan suinen Jüngern dat Braut met gemoenen
Hännen aiden; dat hett, one sik forhiar doe Hänne teo wasken. Doe Pharisäer un
doe Jiuden iadet nich oer, bet soe sik doe Hänne wuosken häwwet. Sau hault soe
doe Forschriften fan den Aulen. Wenn soe fanne Markte nohius kuomet, iadet soe
niks, one do forhiar Wader iawer teo sprüssen. Un no fiele annere Dinge gifft et,
doe soe fan aulenshiar hault, sau auk dat soe Bieker, Kannen un Kiedel forhiar
spoölt. Do frogen en doe Pharisäer un Schriftgelerden: Worümme richtet sik duine
Jünger nich no den aulen Sidden un iadet soe dat Braut met unroeggen Hännen?
Hoe antweorde: Ganß richtig hät Jesajas fan jiu Huüchlern seggt: Düt Folk ert mui
medden Munne, owwer iar Hadde well niks fan mui wieden. Soe doent mui
fergiewens. Soe stellt Forschriften up, doe niks wuider send os Gebodde fan
Minsken. Gott suine Gebodde giewe jui up un an Forschriften fan Minsken haule jui
jiu. Dann sia hoe wuider: Jui ferstot et, Gott suine Gebodde teo ferdraiggen, dat jui
jiue Forschriften haulen küönt. Moses hät seggt: Ert Fadder un Mudder! Doe
Fadder un Mudder iutschüllt, doe sall stiarwen. Jui soegget owwer: Doe teo Fadder
un Mudder seggt: Ik giewe dat for den Tempel, wat ik dui süss giewen hedde; doe
dat seggt, doöt recht. Dann briuket hoe nich mer for Fadder un Mudder teo
suargen. Sau staide jui Gott suin Weort ümme duür Forschriften, doe jui lert, un
56