Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

9, 23-28
Doe Afbeller fan dem himmlisken Dingen müöt duür sau wat roeggen maket weren,
owwer doe himmlisken Dinge sümst müö[d´]t duür biadere Offer roeggen maket
weren. Christus est nich in dat Hoeligdum gon, dat met Hännen maket est un dat
blaut oen Afbeld fan dem woren Hoeligdum est; hoe est in den Hiemel sümst gon
un est teo iusem Hoel for Gott trian. Hoe hät sik auk nich moermols offert, sau os
doe Hauge Pruister olle Jore met früömden Bleoe in dat Hoeligdum goet; süss
hedde hoe fan der Welt iarem Anfang an faken luin mosst; niu est hoe an der Welt
iarem Enne oenmol heringon un hät duür suin Offer doe Sünnen wegnuamen. Sau
os dem Minsken bestimmet est, oenmol teo stiarwen, un dann dat Gericht, sau est
auk Christus oenmol offert weoren, dat hoe doe Sünne fan fielen wegdriagen soll;
hoe werd owwer wuirkuomen un teom twoeden Mole one Sünne for doe trian un
doe redden, doe up en toöwet.
10, 1-10
Dat Gesett wuiset us blaut den Schadden fan teokuomen Dingen, owwer nich doe
Dinge sümst; olle Jore mott datsülwe Offer brocht weren, wuil et nich imstanne est,
dat Folk un doe Pruister ganß fan Sünne teo roenigen. Soe hedden süss met dem
Offer uphaurt, wenn soe ninne Sünne mer hedden un iar Gewieden ninne Schuld
mer fölle. Niu weret soe olle Jore duür doe Offer wir an iare Sünnen erinnert. Et est
nich mögglik, duür dat Bleot fan Ossen un Bücken Sünne wegteoniemen.
Dorümme sia Christus, os hoe inne Welt kamm: Offer un Gawen häs diu nich wollt,
owwer oen Luif häs diu mui giewen. Brandoffer un Sündoffer gefallt dui nich. Do
sia ik: Suü, ik kuome, -- innen Beoke stoet fan mui schriewen, -- dat ik duinen
Willen deoe. Am Anfange hät hoe sau seggt: Offer un Gawen, Brandoffer un
Sündoffer häs diu nich föddert; soe gefallt dui auk nich, wenn dat Gesett soe auk
föddert. Dann seggt hoe wuider: Suü, ik sen kuomen, duinen Willen teo deon.
Domedde est dat erste upgiewen un dat twoede insedd´t. No düösem twoeden
Willen fan Gott sen wui oenmol for ümmer doduür hoelig maket, dat Christus sik
sümst os Offer hengiewen hät.
10, 11-18
Sonn Pruister stoet do niu Dagg for Dagg, doöt suinen Denst un bringet ümmer
doesülwen Offer, un doch küönt soe doe Sünnen nich wegniemen. Christus hät
owwer oen Offer brocht, dat oewig güllt, un sitt niu teo der rechten Hand fan Gott,
un töfft dorup, dat em suine Fuinde os ne Feotbank for doe Foöde leggt weret. Met
oenem Offer hät hoe olle, doe sik hoeligen loden witt, fullstännig fruiggmaket. Dat
betuüget us auk doe Hoelige Goest: doe seggt erst: Düt est doe Ordnung, doe ik no
düösen Dagen for soe iutgiewen will: Ik will muin Gesett in iar Hadde giewen un in
iaren Sinn were ik et schruiwen. An iare Sünne un iare Schuld will ik nich mer
denken. Wo owwer doe Sünne fergiewen send, doe briuket ninn Offer met dofor
brocht teo weren.
10, 19-25
Wui häwwet duür Jesus suin Bleot doe Froöde, dat wui in dat Hoeligdum ingon
küönt. Hoe hät us oenen nuiggen uapen Wegg dohen wuiset, doe duür den
Forhang, dat hett, duür suin Floesk goet. Wui häwwet oenen Haugen Pruister, doe
291