Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

will an en laiwen. Jesus sia: Diu häs en oll soen; doe met dui kuürt, doe est et. Hoe
sia: Her, ik laiwe, un dann fell hoe for em dal. Jesus sia wuider: Ik sen in düöse
Welt kuomen, ümme Gericht teo haulen. Doe nich soen küönt, süöt soen, un doe
soen küönt, süöt blind weren. Dat hairen wecke fan den Pharisäern, doe bui em
wören, un frogen en: Sen wui auk blind? Jesus antweorde: Wöre jui blind, dann
hedde jui ninne Sünne. Jui soegget owwer: Wui küönt soen; dorümme blifft jiue
Sünne.
10, 1-6
Doe nich duür doe Duür innen Schopstall goet, un uppen annern Wiage
herinstiggt, doe est oen Doef un Roöwer. Doe owwer duür doe Duür heringoet, dat
est doe Hoer fan den Schopen. Dem maket doe Wächter up un doe Schope hairt
suine Stimme. Hoe röppet doe Schope fan suinem Troppe met Namen un lett soe
heriut. Wenn hoe dann suine Schope olle heriutloden hät, goet hoe foriut un doe
Schope got achter em hiar; soe kennt suine Stimme. Oenem Früömden folget soe
nich, for dem flüchtet soe, wuil soe dem Früömden suine Stimme nich kennt.
10, 7-18
Do sia Jesus wuider: Ik sen doe Duür teo den Schopen. Olle, doe for mui kuomen
send, dat send Doewe un Roöwer, owwer doe Schope häwwet nen nich lofft. Ik sen
doe Duür; doe duür mui heringot, doe weret reddet weren un weret in- un iutgon un
Woee fuinen. Doe Doef kümmet blaut, dat hoe doe Schope stialen, dautmaken un
ferdiarwen well. Ik sen kuomen, dat doe Schope Liewen un Iawerfleot häwwen
süöt. Ik sen doe geoe Hoer. Doe sedd´t suin Liewen for doe Schope in. Doe blaut
huürt est, doe nich doe rechte Hoer est un dem doe Schope nich hairt, doe ferlött
doe Schope un löppet weg, wenn doe Wulf kümmet; un doe Wulf grippet doe
Schope un drifft soe iutoenanner. Hoe flüchtet; hoe est for Geld huürt, un an den
Schopen est em niks geliagen. Ik sen doe geoe Hoer. Ik kenne muine Schope un
soe kennt mui, justsau os doe Fadder mui kennt un ik den Fadder kenne. Ik giewe
auk muin Liewen for doe Schope hen. Ik häwwe no annere Schope, doe nich iut
düösem Stalle send; doe mott ik auk hoön. Soe weret up muine Stimme hairen un
dat werd olls oen Tropp un oen Hoer weren. Dorümme hät doe Fadder mui loef,
wuil ik muin Liewen insedde, dat ik et wuirkruige. Nich oene kann et mui niemen; ik
giewe et fruiwillig. Ik häwwe Macht, et henteogiewen, un auk Macht, et
wuirteoniemen. Düösen Beschoed häwwe ik fan muinem Fadder.
10, 19-21
Iawer düöse Woöre gaff et Struit tüsken den Jiuden. Fiele sian: Hoe hät oenen
baisen Goest un est fan Sinnen. Worümme luster jui no teo? Annere sian: Sau
kuürt nich oene, doe den baisen Goest hät. Kann doe baise Goest Blinnen doe
Augen upmaken?
10, 22-30
Teo der Tuit was in Jerusalem dat Wuiggefest fan dem Tempel; et was Winter.
Jesus geng in Salomo suiner Halle herümme. Do stellen sik doe Jiuden rund
ümme en herümme un frogen: Wo lange wullt diu us no henhaulen? Wenn diu
Christus bis, dann soegg us dat fruigg heriut! Jesus antweorde: Ik häwwe jiu dat oll
seggt, owwer jui witt mui dat nich laiwen. Doe Wiarke, doe ik in muinem Fadder
129