Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

hett: Fandage, wenn jui suine Stimme hairt, dannn sliudet jiue Hadde nich teo, os
jiue Aulen inner Ferbidderung daien; dann froge ik: Wecke wören et denn, doe
suine Stimme hairen un sik doch wuirsedden? Wören dat nich olle süöke, doe
unner Moses iut Ägypten tuagen wören? Iawer wecke hät hoe förtig Jore grollt?
Send dat nich doe wiesen, doe sünnigen un doe dofor in den Sandbiargen
stiarwen mössen`bui wecken hät hoe swuaren, dat soe nich in suine Riue kuomen
sollen? Send dat nich doe Wuirspenstigen wiesen? Wui soet, dat soe do nich
inkuomen können, wuil soe ninnen Glauwen hedden.
4, 1-10
Wui häwwet dat Ferspriaken, dat wui teo suiner Riue ingon süöt. Dorümme lodet us
met Ernst dorup bedacht suin un niks fersuümen, dat nich doe oene un doe anner
fan us truüggeblifft. Düt est us justsau os den annern prieget weoren; dat Weort hät
owwer den annern niks nuddet, os soe et hairen, wuil soe et nich in Glauwen
upnaimen. Wui got teo der Riue in, wuil wui Glauwen häwwet. Gott hät seggt: Ik
häwwe in Ferdroet den Oed swuaren, soe sollen nich in muine Riue kuomen. Dat
hät hoe seggt, os suine Arboet oll don un doe Welt oll schaffen was. Hoe hät fan
dem sieweden Dage an oener Stuie seggt: Gott taug sik annen sieweden Dage fan
ollen suinen Wiarken truügge. Huir an düöser Stuie: Soe süöt nich in muine Riue
kuomen. Dat stoet faste, dat wecke no doe Iutsicht häwwet, in doe Riue inteogon,
dat doe owwer nich herinkuomen send, den et toerst seggt est, wuil soe et nich met
Glauwen upnaimen. Niu hät hoe no langer Tuit oenen Dagg dofor bestimmet un
duür David seggt: Fandage, wenn jui suine Stimme hairt, dann sliudet jiue Hadde
nich teo! Wenn Josua soe in doe Riue brocht hedde, dann hedde hoe nohiar nich
wir fan oenem annern Dage kuüren konnt. Dorümme est no oene Riue for Gott suin
Folk in Iutsicht. Doe teo Riue gon est, doe tuüt sik fan suiner Arboet truügge, os Gott
fan suinen Wiarken.
4, 11-13
Niu lodet us met Uiwer dono trachten, dat wui in düöse Riue kuomet, dat nich oene
int Ferdiarwen fällt un auk oen Buispell fan dem Unglauwen afgifft. Gott suin Weort
est lebennig un kräftig un schiarper os dat schiarpste Swert un dringet duür, bet et
Soele un Goest, Gelenke un Mark schett, un est Richter iawer olls, wat dat Hadde
sinnt un well. Niks inner Welt est for em ferstiaken; olls stoet naket un blaut for
suinen Augen; for dem müö wui us ferantweorden.
4, 14-16
Wuil wui niu in Jesus, Gott suinem Suonen, oenen grauden Haugen Pruister
häwwet, doe duür doe Hiemel gon est, dorümme wi wui an iusem Glauwen
fastehaulen. Wui häwwet nich sonnen Haugen Pruister, doe met iusen Swäcken
ninn Metloed häwwen kann; wui häwwet oenen, doe olle Anfechtungen duürmaket
hät os wui, owwer one Sünne. Dorümme wi wui met Froöden for den Gnadensteol
trian, dat wui Erbarmen kruiget un Gnade fuint, wenn wui Hülpe naidig häwwet.
5, 1-3
Oen Haugen Pruister werd fan Minsken wält un doteo insedd´t, dat hoe Gott Gawen
un Offer for iare Sünne bringen sall. Doe kann met den foölen, doe et nich ferstot
un doe sik iret, wuil hoe sümst süöke Swäcken in sik föllt. Dorümme mott hoe for sik
286