Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

Hoe antweorde: Jiu est dat giewen, dat jui doe Gehoemnisse fan Gott suinem
Ruike ferston küönt. Den annern werd dat ik Gluiknissen seggt; soe süöt soen un
doch nich achtgiewen; soe süöt hairen un doch nich ferston. Düt est niu doe Sinn
fan dem Gluiknisse: Dat Sotkairn est Gott suin Weort. Wo wat uppen Wegg fällt, dat
send süöke, doe dat Weort hairt; dann kümmet owwer doe Duüwel un nimmet et iut
iarem Hadden weg, dat soe nich teom Glauwen kuomet un sialig weret. Wo wat up
stoenergen Grund fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt un met Froöden
anniemet, owwer et kriggt ninne Woddeln; oene Tuitlang hault soe innen Glauwen
iut, wenn owwer Fersoökung kümmet, dann falt soe af. Wo wat tüsken doe Dairn
fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt un dann hengot un et for liuder Suargen,
Guir un Laster wir fergiedet. Frucht bringet soe nich. Wo wat up geot Land fällt, dat
send süöke, doe dat Weort hairt un in geoem Hadde bewart un met Iutdiur Frucht
bringet.
8, 16-18
Ninn Minske sticket oen Lecht an un decket dann oen Fatt doriawer odder stellt et
dann unner oene Bank. Hoe stellt et uppen Disk, dat et olle soen küönt, doe
herinkuomet. Do est niks ferbuargen, dat nich ens bekannt werd, un niks ferstiaken,
dat nich ens fiunen werd un ant Lecht kümmet. Giewet acht, wenn jui teolustert!
Doe achtgifft, dem werd Kenntnis giewen, un doe nich achtgifft, dem werd auk doe
Kenntnis nuamen, doe hoe no teo häwwen mennt.
8, 19-21
Do kamm suine Mudder met suinen Broörn an. Soe können owwer nich no em
henkuomen, sau fiele Luüe stönnen rund ümme en. Do sian soe em: Duine
Mudder un duine Broör stot biuden un witt dui soen. Hoe antweorde: Muine
Mudder un muine Broör, dat send doe, doe Gott suin Weort hairt un dono deot.
8, 22-25
Ens staig hoe met den Jüngern in oen Schepp un sia: Wui witt an dat annere
Oöwer foören; soe foörden af. Os soe uppen Wader wören, sloep hoe in. Do kamm
oen Stuormwuind. Doe Wellen sloögen bet int Schepp, dat soe in graude Naut
kaimen. Do wecken soe en un sian: Mester, wui got unner. Hoe richte sik up un
drüwwe dem Wuine un den Wellen. Do loögen soe sik un et weor ganß stille. Hoe
froge soe: Wo est jiue Glauwe? Soe hedden owwer no Angest un staunen un sian
unner sik: Wer est düöse Mann? Hoe kuürt met dem Wuine un den Wellen un soe
laiwet em.
8, 26-39
Soe förden an dat Land fan den Gadaroenern, dat Galiläa giegeniawer liggt. Os
hoe ant Land geng, loep em oen Mann inne Moöde, doe was fan baisen Goestern
besiaden. Hoe hadde oll lange Tuit ninn Tuüg antuagen, blaif auk nich tohius un
hoel sik innen Griawern up. Os hoe Jesus sog, fell hoe for em dal un schroegge:
Wat häwwe ik met dui teo deon, Jesus, diu Suone fan Gott, dem Ollerhaichsten? Ik
bidde dui, kwiale mui doch nich! Jesus woll just dem unroeggen Goeste befialen,
dat hoe iut dem Minsken heriutgon solle. Doe hadde en oll lange kwialt. Soe
hedden en annen Hännen un Foöden fastebiunen un insluaden, owwer hoe hadde
doe Stricke twoeggrieden un was inne Sandbiarge laupen. Jesus froge en: Wo
86