Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

iadle? Wecke moenen: Hoe est et; annere sian: Hoe suüt blaut sau änlik iut. Hoe
sümst owwer sia: Ik sen et. Do frogen soe: Wo goet dat teo, dat duine Augen uapen
send? Hoe antweorde: Doe Mann, doe Jesus hett, make oenen Bruigg un smiare
mui den uppe Augen un sia: Go no dem Duike Siloah un waske dui! Do geng ik
hen un wuosk mui un konn soen. Do frogen soe: Wo est denn doe Mann? Hoe
antweorde: Dat woet ik nich.
9, 13-23
Do bröchten soe den, doe blind gebuaren was, no den Pharisäern. Et was owwer
Sunndagg, os Jesus em doe Augen upmaket hadde. Do frogen en auk doe
Pharisäer, wo dat teogon wöre, dat hoe soen könne. Hoe antweorde: Hoe leog mui
Bruigg uppe Augen un dann wuosk ik mui un kann niu soen. Do sian wecke fan
den Pharisäern: Düöse Minske est nich fan Gott schicket, wuil hoe den Sunndagg
nich höllt. Annere owwer moenen: Wo kann sonn sündhaftigen Minske süöke
Wunner deon? Do kriegen soe Struit unner sik. Dann frogen soe wir den Blinnen:
Wat hölls diu denn fan em, dat hoe dui doe Augen upmaket hät? Hoe antweorde:
Doe Mann est oen Prophoet. Doe Jiuden löffen em dat nich, dat hoe blind wiesen
un gesund weoren was. Dorümme loeden soe suine Aulen reopen un frogen doe:
Est dat jiue Suone, fan dem jui soegget, dat hoe blind gebuaren est? Wo goet dat
teo, dat hoe niu soen kann? Suine Aulen antweorden: Wui wiedet, dat düöse iuse
Suone est un dat hoe blind gebuaren est. Wo dat owwer teogoet, dat hoe niu soen
kann, dat wiede wui nich. Froget en sümst; hoe est ault geneog; lodet en sik sümst
doriawer iutspriaken. Dat sian suine Aulen, wuil soe for den Jiuden bange wören.
Doe hedden afmaket, soe wollen olle fanner Scheole ferbannen, doe Jesus os
Christus bekennen. Dorümme sian suine Aulen: Hoe est ault geneog, froget en
sümst.
9, 24-34
Do loeden soe den Mann, doe blind wiesen was, teom twoeden Mole reopen un
sian em: Giff Gott doe Ere! Wui wiedet, dat düöse Minske oen Sünner est. Of hoe
oen Sünner est, dat woet ik nich, owwer dat woet ik, dat ik blind wiesen sen un niu
soen kann. Do frogen soe en wir: Wat hät hoe denn met dui anfangen? Wo hät hoe
dui doe Augen medde upmaket? Hoe antweorde: Ik häwwe jiu dat jo oll seggt,
owwer jui häwwet nich teolustert. Worümme wi jui dat no oenmol hairen? Jui witt
doch nich suine Jünger weren? Do schüllen soe met em un sian: Diu bis suin
Jünger, wui send owwer Moses suine Jünger. Wui wiedet, dat Gott met Moses kuürt
hät; fan düösem wiede wui nich, wo hoe denne est. Do antweorde doe Mann: Dat
est doch sonnerbor; jui wiedet nich, wo hoe denne est, un hoe hät mui doch doe
Augen upmaket! Wui wiedet olle, dat Gott laige Luüe nich hairt; doe owwer Gott
fürchtet un suinen Willen deot, doe hairt hoe. Sau lange os doe Welt stoet, est dat
nau nich forkuomen, dat oen Mann oenem Blinnen doe Augen upmaket hät. Wenn
düöse nich fan Gott schicket wöre, dann könne hoe niks iutrichten. Do antweorden
soe: Diu bis ganß un gar in Sünnen gebuaren, un diu wullt us Lere giewen? Un
soe stödden en iut der Gemoene heriut.
9, 35-41
Jesus weor dat gewar, dat soe en heriutstott hedden. Os hoe en wir dreop, froge
hoe en: Löffs diu an den Minskensuonen? Hoe antweorde: Her, wecker est dat? Ik
128