Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

Moses nich ankuiken können, os hoe den fergängliken Glanß innen Gesichte
hadde, sall dann dat Amt, dat den Goest ferkünniget, nich no fiel moer Herlikkoet
häwwen? Wenn dat Amt, dat dat Gericht prieget, oll Herlikkoet hät, dann mott dat
Amt, dat doe Gerechtigkoet prieget, no fiel moer Herlikkoet häwwen. Doe
fergänglike lütke Herlikkoet est niks giegen doe unfergänglike graude Herlikkoet.
Wenn dat, wat uphairen sall, herlik est, wo fiel herliker est dann dat, wat bluiwen
sall?
3, 12-18
Wuil wui sau huapen küönt, tria wui met Fruimeot up. Wui maket dat nich os Moses,
doe sik oene Sproen iawert Gesicht leog, dat doe Kinner Israel nich soen sollen,
dat doe Glanß afnamm. Iare Gedanken send ferhärtet. Bet fandage liggt doesülwe
Sproen no iawer Israel, wenn iut dem Aulen Bunne Schriften forliasen weret. Soe
wiedet nich, dat doe Aule Bund in Christus uphairt. Bet fandage liggt no oene
Sproen up iarem Hadde, wenn Moses suine Schriften forliasen weret. Sau dro sik
dat Folk Israel teo dem Heren bekert, sall doe Sproen wegnuamen weren. Doe Her
est doe Goest un wo dem Heren suin Goest est, do est Fruihoet. Up iusem Gesichte
liggt ninne Sproen mer; dem Heren suine Herlikkoet spoegelt sik dorin. Wui weret
in demsülwen Belle fan oener Herlikkoet teo der annern ferwannelt. Dat schuüt fan
dem Heren, doe doe Goest est.
4, 1-6
Gott hät us düt Amt iut Erbarmen giewen; dorümme were wui nich moöe dorin. Wui
häwwet niks stillken don, ninne List briuket un Gott suin Weort nich fälsket; wui
häwwet doe Worhoet for ollen Luüen bekennt; dorümme magg den iar Gewieden
us for Gott richten. Wenn iuse Buaskop doch no teodecket est, dann owwer blaut
bui den, doe ferluaren got. Doe Göttse fan düöser Welt hät den Ungloöwigen den
Sinn ferdunkelt, dat soe doe helle Buaskop iawer Christus suine Herlikkoet nich
soet, dat Gott suin Beld est. Wui prieget nich fan us sümst, owwer fan Jesus
Christus, dat hoe iuse Her est un wui ümme den jiue Knechte send. Gott, doe dat
Lecht iut dem Duüstern schuinen loet, hät auk in iuse Hadden oenen hellen Schuin
giewen, dat wui Gott suine Herlikkoet erkennen küönt, doe up Christus suinem
Angesichte strolt.
4, 7-15
Wui häwwet düösen Schatt owwer in ern Pödden un süöt bedenken, dat doe Macht
fan Gott stammet un nich fan us. Wui send in Naut, owwer wui häwwet Iutwiage. Us
est bange, owwer wui twuiwelt nich. Wui weret ferfolget, owwer wui send nich
ferloden; wui weret dalsmieden, owwer wui kuomet nich ümme. Wui driaget olltuit
Christus suin Stiarwen an iusem Luiwe, owwer wui küönt suin Liewen doran
erkennen. Wui send stännig innen Liewen dem Daue iawergiewen, owwer wui
küönt an iusem fergängliken Luiwe wuisen, dat Christus liewet. Doe Daud kann
suine Macht an us wuisen, owwer dat Liewen suine Macht an jiu. Wui häwwet den
Goest doe Glauwen gifft; fan dem seggt doe Schrift: Ik häwwe Glauwen; dorümme
priege ik. Wui häwwet auk Glauwen, dorümme swuige wui nich. Wui wiedet, dat
Gott, doe Christus upwecket hät, us auk upwecken werd un us met jiu tohaupe for
Christus suinen Steol stellen werd. Dat schuüt olls ümme jiu, dat doe Gnade up no
moer Minsken kümmet un no moer Gloöwige Gott for doe Gnade danket.
222