Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

5, 1-11
Ananias un suine Fruwwe Saphira ferköffen auk oen Grundstück. Met Wieden fan
suiner Fruwwen behoel hoe wat fan dem Gelle for sik un brochte blaut oenen Doel
dofan un leog dat den Aposteln teo Foöden. Petrus owwer froge: Ananias,
worümme hät doe Sotan duin Hadde innuamen, dat diu den Hoeligen Goest
belüggs un fan dem Gelle wat behölls, dat diu for den Acker kriegen häs? Diu
heddes den Acker behaulen konnt un os hoe ferkofft was, stonn dat auk no in
duinem Willen, dat Geld teo behaulen. Wo könns diu dui dat innen Hadden
forniemen? Diu häs nich Minsken, diu häs Gott wat forluagen. Os Ananias dat haur,
fell hoe hen un was daude. Olle, doe dat hairen, kriegen grauden Schrecken. Do
stönnen wecke fan den Jungen up, wickeln en in Doöke, droögen en heriut un
begroöwen en. No droe Stunnen kamm auk doe Fruwwe herin, wusse owwer nich,
wat forfalen was. Petrus froge soe: Soegg ens, est düt dat ganße Geld, wat jui for
den Acker kriegen häwwet? Soe sia: Jeo, dat ganße Geld. Do sia Petrus:
Worümme sen jui boeden oenig weoren, dem Heren suinen Goest teo beloegen?
Doe duinen Mann begrawen häwwet, doe kuomet just truügge un süöt dui auk
wegbringen. Do fell soe hen un was daude. Os doe Jungen herinkaimen un soe
daude fuünen, droögen soe soe heriut un begroöwen soe bui iarem Manne. Dat
gaff grauden Schrecken in der ganßen Gemoene un bui ollen, doe dat hairen.
5, 12-16
Graude Toeken un Wunner schögen duür doe Hänne fan den Aposteln. Olle, doe
gloöwig weoren wören, kaimen oenmoödig in Salomos Halle tohaupe. Doe annern
wogen nich, do auk henteogon. Dat Folk hoel soe in Eren. Do kaimen ümmer no
moer, doe an den Heren löffen, Mannsluüe un Friusluüe. Soe bröchten doe
Kranken uppe Strode un loögen soe do up Bedden un Stoöle, dat Petrus suin
Schadden dohen falen soll, wenn hoe dohiar kamm. Fiele kaimen auk iut annern
Stian un bröchten Kranke un süöke met, doe fan unroeggen Goestern besiaden
wören. Olle woören gesund.
5, 17-32
Dat iargere den Haugenpruister un suine Anhänger, doe Saddußäer. Soe loeden
doe Apostel gefangen niemen un int Gefängnis bringen. Owwer inner Nacht make
dem Heren suin Engel doe Duüren up un ledde soe heriut un sia: Got hen innen
Tempel un ferkünniget dem Folke olle Woöre fan dem Liewen! Os soe dat
fernuamen hedden, gengen soe muarens freo innen Tempel un priegen dor. Doe
Haugepruister un suine Anhänger fersammeln sik un roepen den Haugen Rot un
olle Ellsten fan Israel suinen Kinnern tohaupe un schicken no dem Gefängnis un
wollen doe Apostel halen loden. Os doe Knechte dohen kaimen un soe nich
fuünen, gengen soe wir truügge un sian: Dat Gefängnis was forsichtig teosluaden
un doe Wachche stonn biuden for der Duür. Os wui owwer upmaken, was do ninn
Minske inne teo soen. Os doe Tempelhauptmann un doe Haugenpruister dat
hairen, wören soe stott un frogen sik: Wat sall dat weren? Do kamm oen Mann
anlaupen un sia: Doe Männer, doe jui int Gefängnis sedd´t häwwet, send innen
Tempel un lert dat Folk. Do geng doe Hauptmann met den Knechten hen un hale
soe, owwer nich met Gewalt. Soe wören bange, dat dat Folk soe stoenige. Sau
bröchten soe soe met un stellen soe for den Haugen Rot. Doe Haugepruister sia:
151