Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

2, 1-13
Os doe Pingstdagg kuomen was, wören soe olle oenmoödig tohaupe. Do kamm up
oenmol oen Siusen fannen Hiemel, os wenn doe Wuind woegge, un geng duür dat
ganße Hiuse, wo soe saiden. Soe sögen Fuürflämmeken, doe ferdoelen sik un
sedden sik up joeden fan den Jüngern. Soe woören olle full fan dem Hoeligen
Goeste un fengen an, in annern Sproken teo kuüren, sau os doe Goest nen doe
Woöre doteo gaff. In Jerusalem wuonen fromme Jiuden, doe iut ollen Fölkern
tohaupekuomen wören, doe et unnern Hiemel gifft. Os düt schog, kaimen soe
heran un bliewen ston. Joeder haur suine Sproke heriut. Soe fersedden sik olle un
sian ganß ferwunnert: Send düöse nich olle iut Galiläa? Wo goet dat teo, dat wui
olle doe Sproke hairt, wo wui inne gebuaren send? Huir send Luüe, doe in
Mesopotamien un in Asien, in Ägypten un in Reom wuont. Huir send Jiuden un
soöke, doe sik teo den Jiuden bekert häwwet. Wui hairt olle, dat soe in iusen
Sproken Gott suine grauden Wiarke ferkünniget. Soe staunen olle un wüssen nich,
wat soe doteo soeggen sollen un frogen sik unnern anner: Wat kann dat suin?
Blaut wecke spodden doriawer un sian: Soe häwwet teo fiel fan dem soöden
Wuine drunken.
2, 14-21
Do stonn Petrus met den Elwen up un sia met heller Stimme: Jui Jiuden un jui olle,
doe in Jerusalem wuont, düt sall jiu bekannt weren; dorümme lustert teo! Düöse
send nich bedrunken, os jui moent; et est erst niegen Iur. Düt est dat, wat doe
Prophoet Joel seggt hät: Et sall in den lesten Dagen schoen, seggt Gott. Ik will fan
muinem Goeste up olle Minsken wat iutgoeden; dann süöt jiue Süöne un Döchter
wuissoeggen un jiue Jungen süöt Gesichte soen un jiue Aulen süöt Draime
häwwen; un up muine Knechte un Miagede will ik in der Tuit fan muinem Goeste
wat iutgoeden un Toeken unner upper Ern giewen: Bleot, Fuür un Domp. Doe
Sunne sall duüster weren un doe Mone sall raut schuinen, wenn dem Heren suin
Dagg kümmet, doe graude Dagg, den olle soen süöt. Doe dem Heren suinen
Namen anreopet, doe süöt reddet weren.
2, 22-28
Jui Männer fan Israel, lustert teo, wat ik jiu soegge: Jesus fan Nazareth, doe Mann,
den Gott for jiu met Wiarken, Wunnern un Toeken iutwuiset hät, doe hoe bui jiu
duür en dai, os jui olle wiedet, düösen Mann häwwe jui met Hülpe fan Hoeden ant
Kruüß niagelt un ümmebrocht, os hoe jiu iutliewert weor, wuil Gott dat forhiar
besluaden un bestimmet hadde, den hät Gott upwecket un iut dem Schrecken fan
dem Daue nuamen, wuil doe Daud en nich fastehaulen konn. David hät fan em
seggt: Ik häwwe den Heren olltuit for Augen; hoe stoet mui anner Suit, dat ik nich
iutgluin sall. Dorümme fröwwet sik muin Hadde un singet muin Mund. Auk muin
Luif werd met Huapen slopen. Diu wers muine Soele nich in dem Daue loden un
nich dullen, dat duin fromme Knecht fergon mott. Diu häs mui doe Wiage wuiset,
doe teo dem Liewen got; ik were full suin fan Froöden for duinem Gesichte.
2, 29-36
Jui Männer un Broör, lodet mui fruigg fan dem Fadder David fertellen: Hoe est
stuorwen un begrawen un suin Graff est no bet fandage teo soen. Wuil hoe oen
Prophoet was un wusse, dat Gott em oenen Oed dorup giewen hadde, dat hoe
147