Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

annen Gerichtsdage biader gon os dui.
11, 25-30
Teo der Tuit sia Jesus: Ik danke dui, Fadder, Her iawer Hiemel un Ern, dat diu
düöse Dinge for den Wuisen un Kleoken ferbuargen hölls un den Unmünnigen
wuiset häs. Jeo, Fadder, sau häs diu dat wollt. Olls est mui fan muinem Fadder
iawergiewen weoren. Den Suonen kennt blaut doe Fadder un den Fadder kennt
blaut doe Suone un doe, dem doe Suone dat wuisen well. --- Kuomet olle no mui,
wenn jui Moögge un Lasten häwwet, ik will jiu driagen helpen. Niemet muine
Gebodde an un lert fan mui; ik sen fan Hadden sachte un doemoödig; dann were
jui Traust for jiue Soele fuinen. Muine Gebodde send gelinne un[d] muine Last est
lichte.
12, 1-13
Ümme doe Tuit geng Jesus annen Sunndage iawer oen Kaurnfaild. Suine Jünger
hedden Hunger un fengen an, Oren afteoruiden un doe Kairn teo iaden. Dat sögen
doe Pharisäer un sian: Kuik, duine Jünger deot wat, wat soe annen Sunndage nich
deon drüöwet. Hoe antweorde: Häwwe jui nich liasen, wat David dai, os hoe un
doe bui em wören, Hunger hedden? Wo hoe in Gott suin Hius geng un Braut att,
dat blaut doe Pruister iaden dröffen? Odder häwwe jui nich im Gesedde liasen, dat
doe Pruister innen Tempel auk annen Sunndage arboedet un doch ninn Unrecht
deot? Ik soegge jiu owwer: Huir est moer os doe Tempel. Wenn jui dat Weort richtig
ferstönnen: Erbarmen will ik un nich Offer, dann hedde jui doe Unschülligen nich
richtet. Doe Minskensuone est Her iawer den Sunndag. --- Hoe geng fan dor
wuider un kamm in iare Scheole. Do was oen Mann, doe hadde oene welke Hand.
Soe frogen en: drüö wui annen Sunndage Krankhoeten hoelen? Soe söchten
oenen Grund, dat soe en ferklagen können. Hoe antweorde: Wenn oenem fan jiu
annen Sunndage oen Schop innen Saut felle, tüöge hoe dat nich saugluiks wir
heriut? Est niu nich oen Minske moer wert os oen Schop? Dorümme drüö wui auk
annen Sunndage Geoes deon. Dann sia hoe teo dem Manne: Strecke duine Hand
iut! Hoe strecke soe iut un soe weor wir gesund os doe annere.
12, 14-21
Do gengen doe Pharisäer heriut un iawerloögen, wo soe en ümmebringen können.
Jesus miarke dat owwer un geng dor weg. Fiele Luüe gengen met em un hoe
make soe olle gesund; hoe ferbaut nen owwer, dat soe dat bekannt maken.
Domedde soll wor weren, wat doe Phophoet Jesajas seggt hät: Suü, dat est muin
Knecht, den ik mui iutwält häwwe, un muin Loefste, an dem muin Hadde Gefallen
hät. Ik will em muinen Goest giewen un hoe sall den Fölkern ferkünnigen, wat
Recht est. Hoe werd ninnen Struit un Lärm maken un suine Stimme nich uppen
Stroden hairen loden. Hoe werd dat Roetspuir, dat knicket est, nich afbriaken, un
den Decht, doe no glümket, nich iutpiußen, bet hoe for dem Gerichte dat Recht
gewunnen hät. Up suinen Namen weret olle Fölker huapen.
12, 22-37
Do bröchten soe em oenen Besiadenen, doe was blind un stumm. Jesus make en
gesund, dat hoe kuüren un soen konn. Doe Luüe staunen un sian: Est hoe David
suin Suone? Os doe Pharisäer dat hairen, sian soe: Hoe drifft doe baisen Goester
21