Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

nich ferdriagen kanns un doe uppe Preowe stellt häs, doe sik os Apostel iutgiewet,
et owwer nich send; dat diu soe os Lüögner afwuiset häs. Diu bis standhaft
bliewen, häs dui ümme muinen Namen Moögge giewen un bis nich moöe weoren.
Ik häwwe owwer dat giegen dui, dat diu doe erste Loefte ferloden häs. Bedenke, iut
wecker Haichte diu dalfalen bis; ännere duinen Sinn un deo wir doe Wiarke os
toerst! Wenn diu dui nich änners, dann kuome ik un staide duinen Lechter fan der
Stuie weg. Diu häs dat Geoe, dat diu den Nikolaiten iare Wiarke nich iutston kanns,
doe ik auk nich luin magg. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den
Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem will ik doe Frucht fan dem Baume giewen,
doe in Gott suinem Paraduise stoet.
2, 8-11
An den Engel fan der Gemoene in Smyrna schruif: Dat seggt doe erste un doe
leste, doe daude was un wir liewet. Ik kenne duine Naut un duine Armeot, diu bis
owwer ruik. Ik woet, dat doe dui ferspoddet, doe sik sümst for Jiuden hault, et
owwer nich send; soe send dem Sotan suine Gemoene. Sui nich bange for dem,
wat diu luin moss. Doe Sotan werd wecke fan jiu gefangen sedden, dat jui pruüfet
weret; toeggen Dage were jui iuthaulen müöden. Bluif getrüwwe, bet in den Daud,
dann will ik dui dat Liewen os Kranß giewen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe
Goest den Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem sall doe twoede Daud ninn Laid
deon.
2, 12-17
An den Engel fan der Gemoene in Pergamon schruif: Düt seggt doe Geost, doe dat
scharpe Swert hät, dat no boeden Suien snitt. Ik woet, dat diu do wuons, wo dem
Sotan suin Steol est. Diu hölls an muinem Namen faste un häs den Glauwen an
mui nich upgiewen, auk nich, os doe getrüwwe Antipas bui jiu ümmebrocht weor,
wo doe Sotan wuont. Ik häwwe owwer doch dat giegen dui, dat diu do Luüe häs,
doe dem Bileam suiner Lere anhanget. Doe gaff em Balak, dat hoe doe Kinner
Israel ferfoören soll, Offerfloesk teo iaden un Oebruchch teo druiwen. Diu häs auk
wecke, doe an den Nikolaiten iarer Lere fastehault. Ännere dat, süss were ik baule
kuomen un soe met dem Swert iut muinem Munne twingen. Doe Auren hät, doe
haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem will ik fan dem
ferbuargenen Manna giewen un will em oenen widden Stoen met oenem nuiggen
Namen giewen, den blaut doe kennt, doe den Stoen kriggt.
2, 18-29
An den Engel fan der Gemoene in Thyatira schruif: Dat seggt Gott suin Suone, doe
Augen hät os Flammen un Foöde os gloönig Kuaper: Ik kenne duine Wiarke, duine
Loefte, duinen Denst un duine Iutdiur; ik woet, dat diu inner lesten Tuit no moer don
häs, os froör. Ik häwwe owwer giegen dui, dat diu dat Wuif Isebel gewären löss; dat
höllt sik for oenen Prophoeden un ferfött muine Knechte, dat soe Oebruchch
druiwet un Offerfloesk iadet. Ik häww iar no Tuit giewen, dat soe sik ännern sall;
soe well owwer nich fan dem Oebruchche afloden. Suü, ik kruige soe tobuchte
uppen Krankenbedde un bringe olle in graude Naut, doe met iar sünniget häwwet,
wenn soe sik nich biadert; iare Kinner will ik an Suüken stiarwen loden. Olle
Gemoenen süöt soen, dat ik et sen, doe Hadden un Noeren pruüfet; ik will joedem
fan jiu no suinen Wiarken giewen. Jiu annern in Thyatira, doe düöse Lere nich
305