Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

lichtsinnig denken un liewen süöt, os doe Hoeden deot. Iar Ferstand est
Unferstand. Dat Liewen in Gott est ienen früömd; dofan wiedet soe niks un
dogiegen est iar Hadde fersluaden. Soe foölt nich, wat Sidde est; soe liewet in
Unducht, Slechtigkoet un Guir. Sau wat häwwe jui fan Christus nich kennen lert.
Jui häwwet owwer haurt un lert, wat hoe well un wo rechtschaffen hoe est.
Dorümme loegget den aulen Minsken af, doe in jiu liewe, os jui no Hoeden wören,
doe jiu duür Sünne bedreog un trogrunne richte. Soet teo, dat jiu doe Goest oen
nuigg Gemoöde gifft! Toet den nuiggen Minsken an, doe no Gott suinem Sinne
gerecht, hoelig un uprichtig liewet.
4, 25-32
Giewet dat Loegen up un soegget joedem doe Worhoet! Wui hairt tohaupe os
Gluider an oenem Körper. Fertoörnt jiu nich! Jui fersünniget jiu domedde. Lodet
doe Sunne nich iawer jiu Fertoörnen unnergon! Hairt nich up Luüe, doe iawer
annere slecht kuürt! Doe stualen hät, sall dat suin loden! Hoe sall arboeden, dat
hoe sik sümst erniaren un annern no wat metgiewen kann, wenn et naidig est.
Lodet ninn laige Weort iut jiuem Munne kuomen! Soegget, wat naidig est un wat
goet liut, dat doe sik biadert, doe teolustert, un dat jui Gott suinem Hoeligen Goeste
ninn Ferdroet maket. Doe est jiu os Toeken for den Gerichtsdagg giewen, dat jui
dann reddet weret. Grollen, Wuüten, Drüwwen, Schoelen, Lärmen un olle Unducht
mott uphairen. Suid fründlik un barmhaddig un fergiewet jiu oenanner, sau os Gott
jiu in Christus fergiewen hät.
5, 1-5
Soet teo, dat jui Gott os Kinner laiwet, doe hoe loef hät. Deot olls met Loewe!
Christus hät jiu auk loef hat un sik sümst for jiu hengiewen un upoffert, Gott
todanke. Fan Oebruchch, Unkuüskhoet un Bedrogg sall bui jiu ninn Weort seggt
weren, dat gehairt sik nich for Christen. Justsau est dat met lichtferdigen Snäcken,
Spößen un Doönkens; dat schicket sik nich; soegget Gott loewer danke. Jui wiedet
doch, dat süöke, doe heort, loeget un bedroeget, in Christus un Gott iarem Ruike
nich metiarwen küönt; doe send justsau laige, os Göttsenpruister.
5, 6-14
Lodet jiu nich wat wuismaken, os wören dat nich sau laige Dinge! Dat est sieker,
dat Gott suin Ferdroet just dorümme iawer doe Kinner kümmet, doe em nich laiwet.
Jui süöt niks met den teo deon häwwen. Süss liewe jui innen Duüstern; niu häwwe
jui Lecht fan dem Heren. Niu liewet owwer auk os Kinner innen Lechte! Bringet
dem Goeste suine Frucht, doe innen Lechte ruipet un geot, gerecht un wor est!
Pruüfet, wat dem Heren gefällt! Lodet jiu nich up doe schändliken Dinge in, doe iut
dem Duüstern stammet! Wuirt soe af! Wui müöt us oll schiamen, dat iutteospriaken,
wat do innen Duüstern stillken schuüt. Ik mott dat owwer met dem rechten Namen
ant Lecht bringen un strafen; dat et ant Lecht kümmet, kann et nich ferdriagen un
est doe Strafe dofor. Dorümme hett et: Wake up, Slaiper, un sto fan den Dauen up!
Dann werd Christus dui Lecht giewen.
5, 15-20
Giewet acht un suid forsichtig, dat jui os kleoke Luüe duürt Liewen got un nich os
unwuise goelt. Fersuümet ninnen Augenblick! Doe Tuit est laige. Suid nich
240