Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

iawerwintern können. Dat est oen Hafen anner Küste fan Kreta, den doe Wuind fan
Nordwest un Suüdwest nich packen kann.
27, 13-17
Wuil doe Wuind sachte iut Suüden woegge, moenen soe, dat iar Plon glücken
könne. Soe lichten doe Anker un förden dichte anner Küste fan Kreta wuider.
Owwer dat diure nich lange, do kamm doe Wuind stark iut Nordosten un rait dat
Schepp fan Kreta af. Et konn sik nich giegen den Wuind haulen. Wui mössen et
upgiewen un us druiwen loden. Wui kaimen an oene lütke Insel Klauda. Dor glücke
et met Moögge un Naut, dat soe den Kan upt Sch[u]pp tüögen. Os wui den
buawen hedden, fersöchte wui, Stricke ümme dat Schepp teo buinen. Wui wören
besuarget, dat wui up doe Sandbänke inner Syrte fellen, un halen dat Soegel dal
un loeden us fan dem Wuine druiwen.
27, 18-26
Os doe Stuorm no teonamm, smieden soe den annern Dagg doe Fracht int Wader.
Den drüdden Dagg smieden soe met oegen Hännen auk dat Geschuir int Wader.
Dage lang was ninne Sunne un ninn Stern teo soen. Dat Unwiar was sau heftig,
dat wui nich mer up Rettung huapen können. Os doe Luüe up dem Scheppe Dage
lang niks mer gieden hedden, tratt Paulus for un sia: Loewe Männer, jui hedden up
mui hairen un nich fan Kreta affoören sollen. Dann wöre düöse Gefor un düöse
Schaden nich forkuomen. Niu ermuntere ik jiu, suid unbesuarget! Nich oene fan us
sall ümmekuomen, blaut dat Schepp est ferluaren. Fergangen Nacht est doe Bua
fan dem Gott, dem ik teohaire un dem ik doene, bui mui wiesen un hät seggt:
Ferschrecke dui nich, Paulus, diu sass for den Kaiser stellt weren. Gott hät dui dat
Liewen fan ollen schenket, doe uppen Scheppe send. Dorümme häwwet geoen
Meot! Ik ferlode mui up Gott. Dat werd sau kuomen, os hoe mui seggt hät. Wui müöt
owwer bui oener Insel uplaupen.
27, 27-32
Do kamm doe foertoeggede Nacht, suit wui in der Adriasoe herümme driewen.
Midden inner Nacht fermeoen doe Schepper, dat Land inner Naichte wöre. Soe
smieden dat Bluigg int Wader un fuünen twintig Fam doepe. Oen Ennken wuider
loeden soe dat Bluigg wir falen un fuünen fifftoeggen Fam doepe. Soe wören
bange, dat wui up Klippen staiden können, un smieden achter fannen Scheppe
foer Anker int Wader un wünsken, dat et Dagg woöre. Doe Schepper fersöchten,
dat Schepp innen Stieke teo loden. Soe loeden den Kan dal un sian, soe wollen
fuür den Anker falen loden. Do sia Paulus teo dem Hauptmann un den Saldoden:
Wenn doe nich uppen Scheppe bluiwet, dann küön jui nich reddet weren. Do
höwwen doe Saldoden doe Stricke af un loeden den Kan int Wader falen.
27, 33-38
Os et Dagg weor, kuüre Paulus ollen teo, soe sollen doch wat iaden, un sia: Düt est
oll doe foertoeggede Dagg, dat jui met Angest toöwet un nich recht wat gieden
häwwet. Dorümme ro ik jiu, wat teo genoeden. Jui müöt jiu stiarken, wenn jui
reddet weren witt. Nich oenem fan jiu sall oen Hor fannen Koppe falen. Os hoe dat
seggt hadde, namm hoe Braut un danke Gott for ollen, doe uppen Scheppe wören.
Dann breok hoe wat dofan af un feng an teo iaden. Do kriegen soe olle Meot un
182