Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

2, 1-4
Ik häwwe mui dat sau fornuamen, wuil ik jiu bui muinem nuiggen Besoöke nich wir
fertoörnen will. Wenn jui Ferdroet häwwet, wer kann mui dann no Froöde maken?
Dat küön jui nich, wenn jui bedroöwet send. Just dorümme häwwe ik jiu schriewen,
un sen ik nich sümst kuomen, dat ik nich Ferdroet an den beliewen will, doe mui
Froöde maken süöt; ik sen doch iawertuüget, dat muine Froöde auk jiue Froöde
est. Ik häwwe jiu in Naut un Kummer met Trainen schriewen, owwer nich, dat jui
bedroöwet weren sollen; ik woll jiu wuisen, dat ik jiu ganß besonners loef häwwe.
2, 5-11
Wenn wecke bui jiu Ferdroet anrichtet häwwet, dann sen wui olle bedroöwet, jui
justsau os ik, woenigstens fiele fan jiu; ik will just nich iawerdruiwen. Et est geneog,
wenn doe Schülligen fan den moesten fan jiu nich billiget werd. Dorümme niemt
soe wir up un fergiewet nen, dat soe nich ganß in Treor ferkuomet. Ik ro jiu, soe
doch loef teo häwwen, wenn jui soe auk strafen müödet. Ik häwwe jiu schriewen,
wuil ik soen woll, of jui mui in ollen Stücken laiwet un folget. Wenn jui nen
fergiewet, dann fergiewe ik nen auk, wenn ik no wat teo fergiewen häwwen soll; dat
deo ik jiuetwiagen un ümme Christus willen. Doe Sotan sall us doch nich
bedroegen un Gewinn dofan häwwen. Wat doe innen Sinne hät, dat wiede jui jo.
2, 12-17
Os ik no Troas kamm un dor doe geoe Buaskop ferkünnigen woll, gaff mui Gott
ruikelk Geliagenhoet doteo. Ik hadde owwer ninne Riue innen Hadden doteo, os ik
muinen Breor Titus nich faun. Dorümme namm ik Afschoed un roese no
Mazedonien. Gott sui Dank, dat hoe us olltuit duür Christus gewinnen lött un hoe
ollerwiagen os oen soöden Duft bekannt werd. Wui send for Gott os doe fuine
Offerrüök fan Christus bui den, doe sialig weret un bui den, doe ferluaren got; bui
dem oenen oen Rüök fannen Daue teom Daue, bui dem annern oen Rüök fannen
Liewen teom Liewen. Wer daug for düösen Denst? Wui maket dat nich os wecke,
doe iut dem Denste for Gott suinem Weore Gewinn toet, wui prieget met roeggem
Hadden un os Luüe, doe met Christus for Gott stot.
3, 1-5
Fange wui denn oll wir an, us sümst teo luawen? Odder häww wui os annere Luüe
Luawebroewe an jiu un fan jiu naidig? Iuse Broef, dat sen jui. Doe est us int Hadde
schriewen un joederoene kennt en un lesst en. Dat liggt jo klor for Augen, dat jui
Christus suin Broef send, den wui in suinem Denste upsedd´t un schriewen
häwwet, nich met Enk, owwer met dem lebennigen Gott suinem Goeste, nich up
stoenern Tafeln, owwer up woeke Tafeln int Hadde. Wui häwwet graut Fertruwwen
duür Christus teo Gott. Dat est nich sau, os wenn wui iut iuser oegen Kraft wat
iutdenken können; nai, wat an us wat daug, dat est fan Gott.
3, 6-11
Doe hät us düchtig maket, dat wui dat Amt in dem nuiggen Bunne ferwalten küönt.
Doe est up Gott un nich up den Beokstawen grünnet. Doe Beokstawe bringet den
Daud, doe Goest maket lebennig. Wenn niu dat Amt, dat den Daud ferkünniget un
up Beokstawen in Stoen sik grünnet, sonne Herlikkoet hät, dat doe Kinner Israel
221