Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

--- Os et Owend weor un doe Sunne unnergeng, bröchten soe em olle, doe krank
un besiaden wören. Doe ganße Statt fersammele sik for der Duür. Hoe holp fielen,
doe Krankhoeden hedden, un draif baise Goester iut, loet doe Goester owwer nich
teo Weore kuomen, wuil soe wüssen, wer hoe was.
1, 35-45
Den anner Muaren ston hoe freo up, os et no duüster was, un geng an oene stille
Stuüe un bia dor. Simon un doe annern söchten en ollerwiagen. Os soe en fuünen,
sian soe: Doe Luüe froget olle no dui. Hoe sia: Lodet us in doe annern Stia gon. Do
will ik doe geoe Buaskop auk ferkünnigen. Dorümme sen ik weggon. Hoe priege in
ganß Galiläa in den Scheolen un draif doe baisen Goester iut. --- Do kamm oen
iutsättigen Mann; doe fell for em uppe Knoee un batt: Wenn diu wullt, dann kanns
diu mui roeggen maken. Dat dai Jesus laid. Hoe strecke suine Hand iut, ruüre en
an un sia: Ik will et deon, diu sass roeggen weren. Os hoe dat seggt hadde, geng
doe Iutsatt af un hoe weor roeggen. Jesus loet en gluiks gon un sia em strenge:
Suü teo, dat diu do niks fan fertells! Go owwer no dem Pruister un bringe doe
Offergawe sau os Moses dat befualen hät. Dann häs diu oen Tuügnis, dat diu
gesund weoren bis. Os doe Mann weggeng, fertelle hoe dat ollen Luüen un make
doe Sake sau bekannt, dat Jesus nich mer in doe Stia gon konn. Hoe blaif
dorümme biuden an stillen Stuien; doe Luüe kaimen owwer doch fan ollen Suien
no em hen.
2, 1-12
Hoe toffte oenige Dage; dann geng hoe wir no Kapernaum. Os et bekannt weor,
dat hoe tohius was, fersammeln sik sau fiele, dat soe auk biuden for der Duür nich
olle ston können. Den ferkünnige hoe Gott suin Weort. Do bröchten soe em oenen
Lamen, den foer Mann droögen. Os soe for den fielen Luüen nich an en
herankuomen können, stiegen soe upt Dack un decken dat an der Stuie af, wo hoe
stonn, un loeden dat Bedde met dem Lamen for em dal. Os Jesus iaren Glauwen
sog, sia hoe teo dem Lamen: Muin Suone, doe Sünnen send dui fergiewen. Do
saiden do auk oenige Schriftgelerde, doe dächten bui sik: Wo kann hoe süöke
Woöre soeggen? Hoe lästert jo! Wer kann Sünne fergiewen? Doch blaut Gott!
Jesus miarke gluiks, dat soe sau bui sik dächten, un sia: Worümme häwwe jui
süöke Gedanken in jiu? Wat est lichter, dat ik em soegge: Dui send doe Sünnen
fergiewen, odder dat ik em soegge: Sto up! Nimm duin Bedde un go nohius? Jui
süöt owwer soen, dat doe Minskensuone huir upper Ern auk Macht hät, doe
Sünnen teo fergiewen; do sia hoe teo dem Lamen: Ik soegge dui: Sto up, nimm
duin Bedde un go nohius! Do stonn hoe up, namm suin Bedde un geng for ollen
Luüen heriut, dat soe staunen un Gott luawen un sian: Sau wat häww wui nau nich
beliewet.
2, 13-17
Dann geng hoe wir heriut anne Soe. Dat ganße Folk folge em un hoe lere soe wir.
Os hoe wuidergeng, sog hoe Levi, den Suonen fan Alphäus; doe satt for suinem
Tollhiuse. Dem sia Jesus blaut: Folge mui! Do stonn hoe up un geng met. Os Jesus
in Levi suinem Hiuse was, sedden sik auk fiele Töllner un Sünner met em un
suinen Jüngern annen Disk. Do was ümmer oen grauden Tropp Luüe, doe dem
folgen. Os doe Schriftgelerden un Pharisoeer sögen, dat hoe met Töllnern un
49