Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart ...

1, 1-3
Düt est doe Offenbarung fan Jesus Christus. Doe hät Gott em giewen, dat hoe
suinen Knechten wuisen sall, wat baule kuomen werd. Duür suinen Engel hät hoe
soe suinem Knechte Johannes schicket. Doe hät olls upschriewen, wat hoe soen
hät, un betuüget, wat Gott seggt un Jesus Christus en wieden loden hät. Sialig
send, doe doe Woöre forliaset un olle, doe dat hairt un behault, wat dorin
wuisseggt est; doe Tuit dofor kümmet baule.
1, 4-8
Johannes gruüßt doe siewen Gemoenen in Asien. Gnade sui met jiu un Fruide fan
dem, doe do est, doe wiesen est un doe kuomen werd, un fan den siewen
Goestern, doe for suinem Steole stot, un fan Jesus Christus, dem getrüwwen
Tuügen, doe doe Erstgebuarne fan den Dauen un doe Küönik iawer olle Küönike
upper Ern est, doe us loef hät un us duür suin Bleot doe Sünnen afwuosken hät,
doe us teo oenem Ruike feroeniget un teo Pruistern for suinem Gott un Fadder
maket hät; dem hairt doe Macht un doe Herlikkoet in Oewigkoet. Soet, hoe kümmet
met den Wolken un olle weret soe en met Augen soen, auk doe, doe en stiaken
häwwet, un olle Fölker upper Ern weret ümme en klagen. Jeo, sau est dat. Ik sen
dat A un dat O, doe Anfang un dat Enne, seggt doe Her, doe do est, wiesen est un
kuomen werd, doe Macht iawer olls hät.
1, 9-20
Ik, Johannes, jiue Breor, doe Andoel an dem Loeden, an der Herlikkoet un an dem
Huapen up Jesus Christus hät, ik sen up doe Insel Patmos brocht, wuil ik Gott suin
Weort prieget un fan Jesus Christus tuüget häwwe. An dem Heren suinem Dage
hadde ik oen Gesicht un haur achter mui oene Stimme os oene starke Posaune.
Doe sia: Wat diu suüs, dat schruif in oen Beok un schicke et an doe siewen
Gemoenen, no Ephesus, Smyrna, Pergamon, Thyatira, Sardes, Philadelphia un
Laodikea! Ik draigge mui ümme un woll soen, wer dat was, doe met mui kuüre; os
ik dat dai, sog ik siewen gollne Lechter un midden dotüsken oenen, doe sog iut, os
oen Minskenkuind, doe hadde oenen langen Mantel anne un oenen gollen
Güördel ümme doe Bost; suin Kopp un suin Hor wören witt os widde Wullen un os
Snoe; suine Augen wören os Flammen, suine Foöde glieken Kuaper, dat innen
Fuür gloögget, suine Stimme glaik oenem grauden Wader, dat briuset. Hoe hadde
siewen Sterne inner rechten Hand; iut suinem Munne kamm oen scharp Swert, dat
an boeden Suien snait; suin Gesicht strole sau helle os doe Sunne. Os ik en sog,
fell ik os daude for em dal; hoe leog mui suine rechte Hand uppen Kopp un sia: Sui
nich bange! Ik sen doe erste un doe leste un doe lebennige. Ik sen daude wiesen
un sen wir lebennig for oewig. Ik häwwe doe Slüödel teom Daue un teor Hölle.
Schruif up, wat diu soen häs, wat niu est un wat nohiar kuomen sall! Wat doe
siewen Sterne beduüt, doe diu in muiner rechten Hand soen häs, un auk, wat doe
siewen gollnen Lechter beduüt. Doe siewen Sterne send den siewen Gemoenen
iare Engel un doe siewen Lechter send doe siewen Gemoenen.
2, 1-7
An den Engel fan der Gemoene in Ephesus schruif: Doe seggt dat, doe doe siewen
Sterne in suiner rechten Hand höllt, doe midden unner den siewen gollnen
Lechtern goet: Ik kenne duine Arboet un duine Iutdiur; ik woet, dat diu doe Laigen
304