:--': ~T~ -'--- ~

BEATRI J S 1 23
overgeeft ten slotte, den korten roes van het lijfsgeluk doorleeft en
daarna, om haar kinderen, zich gooien moet in de diepste ellende,
tot eindelijk de begeerte naar reinheid en zielerust to sterk wordt,
tot ze eindelijk teruggedreven wordt naar de stille wijkplaats,
waar ze vroeger in gewijden eerbied bad tot Maria, die ze nimmer
heeft vergeten in haar omzwervingen, tot ze zich losscheurt van
haar kinderen en daar, in het klooster haar trouw aan de goddelijke
maagd beloond vindt .
De zoete klank van het eenvoudige woord, de rustige schildering
hebben deze droeve werkelijkheid gemaakt tot een van de
fijnste en teerste voortbrengselen onzer middeleeuwsche kunst .
Hoe zien we haar in den stillen nacht voor het laatst haar werk
in het klooster doen, en als alle anderen dan op den dormter zijn
teruggekeerd, haar laatste uitstorting van weerloosheid tegen de
liefde, voor het beeld van de moeder Gods :
Maria, moeder, soete name,
Nu en mach minen lichame
Niet langher in dabijt gheduren
Ghi kint wel in allen uren
Smenschen herte ende sijn wesen :
Ic hebbe ghevast ende ghelesen
Ende ghenomen discipline,
Hets al om niet dat is pine ;
Minne worpt mi onder voet,
Dat is der werelt dienen moet 1) .
En ze gaat en vindt haar lief, die haar kleedt in schoone gewaden
van hemelsblauw, onder den egelantier en haar lieve hoofd
tooit met witte zijde ;
Doen cussese die jonghelinc
Vriendelike aen haren mont .
Hem dochte, daer si voer hem stont,
Dat die dach verclaerde s) .
Hoe fijn gevoeld is ook dat stille heimwee naar het klooster, dat
bij al haar geluk in haar opkomt, terwijl ze daar samen to paard
verder rijden .
.
1) Vs . 205 vlg.
') Vs . 284 vtg