:--': ~T~ -'--- ~

HUET ALS KRITICUS 65 1
eerste twee bundels Litterarische Fantasien en Kritieken, een
reeks, die zich tot 25 deelen heeft uitgebreid. Behalve over onze
eigen litteratuur schreef hij talrijke, vaak interessante kritieken
en studies over buitenlandsche, vooral Fransche letterkunde .
Zijn kleinere recensies verzamelde hij in '76 in drie deelen Nederlandsche
Belletrie . In '77 verscheen Oude Romans, een zeer aantrekkelijke
en rijke studie over Julie, Werther, de romans van
Wolff-Deken, Atela en Rene, Delphine en Corinne en van Benjamin
Constant's Adolphe . Beide werken werden later in de Litterarische
Fantasien opgenomen . Buiten deze tot 1885 doorloopende
reeks, schreef hij na zijn terugkomst in Europa Van Napels naar
Amsterdam ('77), Parijs en omstreken ('78, nog altijd van belang
voor wie zich in kunst en historie van Parijs moet inwerken),
Het land van Rubens, Belgische reisherinneringen ('79) en ten
slotte Het land van Rembrandt (1884-'84) . In dit laatste kan
de historicus verschillende onjuistheden aanwijzen, maar door
zijn grootschen opzet, zijn juiste groepeering, zijn breeden blik
over het geheel van onze middeleeuwen en vooral van onze
17de eeuw blijft dit boek Huet's groote schitterende werk, de
schoone voltooiing van zijn werkzaam leven, een boek, waarvan
nog steeds bevruchting kan uitgaan .
Huet werd als Potgieter agnosticus, maar zonder then gloed, dat
geloof in de echte vroomheid des harten, dat, welke vormen het
dan ook aanneemt, een koesterende warmte uitstraalt over heel
zijn omgeving en bezielt tot daden van energie en opoffering . Huet
is geworden de intellectueel, die koel ontleedt, met leedvermaak
het minderwaardige voor zich uitspreidt, het onbetrouwbare en
waardelooze met zeker genoegen uiteenrafelt . Als bij Vosmaer,
maar lang niet zoo overtuigd, komt ook bij hem de cultus der
schoonheid in de plaats van het verdorde geloof ; als Vosmaer, wil
hij gelooven aan de werkelijkheid van ons schoonheids-ideaal en
in onze verbeelding een goede leidsvrouw zien naar het land der
deugd en der waarheid .
Potgieter heeft in het laatste gedeelte van zijn leven gewanhoopt
aan de toekomst van zijn yolk . Dat gebrek aan geloof in de
beteekenis en de toekomst van onze kunst, van ons yolk is oneindig
veel grooter bij Huet . Hij heeft gekastijd zonder liefde, zonder
dat die liefde zich ten minste openbaart in zijn sceptisch woord .
En heeft hij misschien door in koele strakheid telkens maar weer