:--': ~T~ -'--- ~

230 VAN MANDER ALS DICHTER
onghevanghen en onghequetst inde stadt gheraken, alles sal seer
wel gaan" en song een Liedeken uyt der borst : zegghende
,,Ick sal soo lustigh en soo neerstich schilderen, dat wij wel
weder sullen kleederen aen 't lijf en ghelt om eten to koopen
krijgen ."
In 1583 vestigde hij zich to Haarlem, waar hij tot 1603 bleef en
lid was van de Vlaamsche Kamer de Witte Angieren . Hij woonde
vervolgens een jaar op het huis to Sevenberghe tusschen Haarlem
en Alkmaar, waar hij voor zijn vrienden op het ,binnen-casteel"
een spel liet opvoeren . In Juni 1604 trok hij naar Amsterdam,
waar hij stierf .
Er waren in Van Mander twee zeer verschillende menschen, de
schilder met zijn Renaissance-geloof, die leefde in de zinnelijke
naaktheden der Oudheid, die bosschen en velden bevolkt zag met
nymfen en dryaden, en de ascetische Christen, die opging in het
geopenbaarde geloof van het Christendom . Wat een tegenstelling
tusschen dit nit Der Schilder-Consten grondt :
Hoe gracelijck sie ick alree nu waeyen
Der Nymphen cleeders en hooft-doecken seylch
Meest al eenvoudigh, en somwijlen draeyen
Heen en weer met den windt en hoe daer swaeyen
De lichte Bacchanten met toortsen veylich,
Rennend' op en of den heuvelen steylich,
En Dianens Maeghden ter jacht in 't wilde,
Hoe hen slippen en wimpels golven milde !
En dit uit de Gulden Harpe, inhoudende al de geestelijcke
Liedekens, van 1599, maar er zijn verscheidene oudere liedjes onder,
sommige nog uit zijn Vlaamschen tijd .
Mijn Ziele sucht in ellende,
Soo ick mij elders wende
Oft keer, dan tot u, Heer .
Ick vinde mij ter woestijne
Daert vreesselyck is to zijne
T'dangier is menighertier.
Zoo is de algemeene toon dezer liedekens, in overeenstemming
met then van de doopsgezinde liedboeken, van den dichter, die
zijn levensopvatting uitdrukte in de spreuk Een is noodigh . Deze
vrij eentonige strooming loopt door heel het leven van hem, die zich