:--': ~T~ -'--- ~

42 0 HUBERT CORNELISZN . POOT
Maer wend my die oudemanslonken ter zeyden .
Uw kruin noch uw kin wort geen lente gewaar .
Zy voen in den zomer een' winter van hair .
Mopsus : Al klimmen de jaren, al dalen de krachten ;
De liefde blijft leven in ziel en gedachten .
0 Zwierige Schoonheit daer Febus van zong!
De zoete Mei maekt d'oude boomen weer jong .
Dit gemakkelijk vloeiend vers, dit klare, eenvoudige geluid
ontstond wel uit herinnering aan Hooft en Breero ; het mist dat
hooger, rijker melodieuze, de beeldende pracht van onzen Renaissancedichter
bij uitnemendheid ; het staat ver van de ruige, jolige
frischheid in Breero's Een oudt Bestevaertje met een jong
Meysjen ; maar het is een zuiver echt beeldje geworden uit den
tijd met eigen karakter, een beeldje, dat enkel op zijn plaats is in
een achttiende-eeuwschen salon, een beeldje van stille bekoorlijke
schoonheid, dat de liefhebber met verliefde vingers streelt . Veel
van de kunst dezer decadenten herinnert aan de fijne intieme tonen
van oud porcelein, aan het soms grove Delftsche aardewerk
der 18de eeuw vaak, maar wat doet dat nog altijd aardig, als het
staat waar het staan moet, hoe lokt het ons oog door de milde
schittering van zijn malsch glazuur .
Poot (1689-1733) is geboren in den boerenstand (te Abtswoude) ;
maar na zijn boersche schoolopleiding, aangevuld door eigen studie,
na zijn liefhebberen in teekenen en muziek, na zijn eerste
dichterlijke successen bij de rederijkende dichtgenootschappers
van de naburige dorpen, en met zijn eersten bundel Mengeldichten
in 1716 bij de echte kenners, is hij nimmer met hart en ziel landbouwer
geworden . Sedert 1722 vervult hij een soort rechterlijke
betrekking, het welgeboren manschap van Delfland . Wat aanvankelijk
voor zijn vereerders een aantrekkelijke merkwaardigheid
was, Apollo bij de ossen van Admetus aan to treffen in de
Delftsche landouwen, wekt ten slotte bij den dichter een zoo
grooten afkeer, dat hij er rond voor uitkomt .
De lantman, die de stadt op eenen feestdagh ziet,
Veracht den loggen ploeg en wil naar buite niet .
Ik, die de spa niet meer kan aen de citer huwen,
Word van mijn'geest genoopt om 'tlustigh wout to schuwen
En hij voegt er de meedeeling aan toe in den rijmbrief aan
vriend Buis