:--': ~T~ -'--- ~

DE NIEUWE PHASE DER TWEEDE RENAISSANCE
IN NEDERLAND
Kalff heeft uitstekend den toon aangegeven, waarin dit hoofdstuk
behoort geschreven to worden, waar hij in het begin van zijn
zevende deel naar aanleiding van Borger's Aan den Rijn zeer to
recht constateert : ,Opmerkelijk is dit stuk vooral als aanwijzer
van het laag litterair peil to onzent in 1820 : zoo'n stuk werd hier
nog bewonderd, toen Coleridge, Wordsworth, Byron, Shelley
en Keats hun beste werk grootendeels geheel hadden gegeven ;
Andre Chenier vijftien jaar dood was, De Lamartine en Victor
Hugo bezig waren met de Meditations en de Odes ; toen Schiller
en Novalis reeds opgehouden hadden to werken, Goethe op het
toppunt van zijn roem stond, de Schlegel's, Tieck en Uhland in
hun voile kracht waren ."
Men heeft dit motief slechts uit to werken om tot een volledige
karakteristiek van geheel onze 19de-eeuwsche letterkunde vobr
,,80" to komen ; want waarlijk, Borger's eenmaal zoo geliefd en
populair gedicht staat niet beneden het meeste, wat Beets, Ten
Kate, e . a . hebben geproduceerd . Met dezelfde formule kan men
de romans van Van Lennep, de novellen van Cremer, de gedichten
van Beets plaatsen tegenover het werk van Hugo, Balzac, Gautier,
Flaubert, Zola, Landor, Carlyle, Thackeray, Tennyson, Swinburne
en tot onze litteraire impotentie in deze periode concludeeren .
Zelfs Thym, Toussaint en Potgieter, hoe zeer ook oorspronkelijke
talenten, zijn dat nog enkel maar voor ons, Nederlanders,
en kunnen ter nauwernood genoemd worden naast de schitterende
figuren uit het buitenland, die voor altijd tot de wereldlitteratuur
behooren .
En nog eenmaal komt Kalff met een dergelijke moordende
formule : ,Vergelijkt men Charicles en Euphorion en Diophanes
(van Limburg Brouwer pere) met oudere geschriften als Van
Hall's Plinius en Valerius Messala, dan mogen zij een groote stap
vooruit genoemd worden, doch legt men ze naast Bulwer's gelijktijdige
Last Days of Pompeii (1834), hoe duidelijk ziet men