:--': ~T~ -'--- ~

PETRARCA EN BOCCACCIO 1 85
.
.
keken) . - H. S . CHAMBERLAIN, Die Grundlagen des neunzehnten Jahrhunderts,
Miinchen . 1912 (een geestige en geestdriftige ontkenning van de groote beteekenis
der Renaissance voor de ontwikkeling der Germaansche volken, ter verheerlijklng
van Duitschland's imperialisme) .-F. BRUNETIERE, Histoire de la litterature Iranraise
classique, T . I, Paris. (1904) . - MARC MONNIER, La Renaissance de Dante a
Luther, Paris . 1884 . - MARC MoNNIER, La Ref orme de Luther a Shakespeare, Paris .
1885 . - WALTER PATER, The Renaissance, London . - G . J . HOOGEWERFF, De
ontwikkeling der Italiaansche Renaissance, Zutphen . 1921 . - JOHN ADDINGTON
SYMONDS, Renaissance in Italy, London . 1912 . - J HUIZINGA, Renaissance-Studies,
(Gids 1920, IV, 107) . - C DE BOER, De Renaissance der Letterkunde to Florence
voor 1500, Den Haag . 1927 . - P. DE NOLHAC, Petrarque et l'Humanisme,
Paris . 1907 .
Met Petrarca en Boccaccio begint de Italiaansche Renaissance
in het Italiaansch. Doch niet van harte . Zij en hun tijd- en strijdgenooten
waren to zeer vervuld van den roem der glorierijke voorvaderen,
dan dat ze niet zekere geringschatting hadden voor wat in
hun oor slechts als een verbasterd idioom klinken kon . Voor hen
bestond alleen het Latijn als de vorm voor hun kunst . Petrarca
schreef zijn sonnetten tot huldiging van zijn schoonheidsideaal
in het Italiaansch, enkel omdat Laura geen Latijn verstond . Hij
zoowel als Boccaccio, de schrij ver van dat levendige, geestige proza
der Decamerone, hechtten weinig waarde aan wat ze in de landstaal
schreven en verwachtten de onsterfelijkheid van hun ander
werk, in bet Latijn . Zij betreurden, dat Dante zijn Comedia niet
in het Latijn schreef .
Het wereldgericht heeft anders beslist . De liefdezangen aan
Laura de Sade gewijd, die hun teersten klank bereiken in de aanbidding
der abstracte schoonheid van Plato's Symposion, de
guitige, frisch erotische mingevallen der Decamerone behooren
voor alle tijden tot de wereldlitteratuur, hebben tot op onze dagen
een machtigen invloed op de kunst van het woord gehad,
terwijl het overige werk slechts hoogst belangrijk bleef voor wie
zich, toegerust met kunstzinnige wetenschap, geheel aan de studie
van den aard der Renaissance geven mag . De Italiaansche Renaissance
in het Italiaansch heeft zich in rijke schoonheid ontwikkeld
; ik noem enkel de namen van Ariosto en Tasso, waar het
hier onmogelijk is om ook maar in de meest sobere lijnen haar
ontwikkelingsgang to schetsen, maar Petrarca en Boccaccio
voelden zich to zeer nog Romein, voelden to zeer Virgillius, Horatius
en Cicero als hun rechtstreeksche voorvaderen, dan dat door
hen bewust de Renaissance zou zijn bewerkt, Veel, zeer veel
dankt hun de West-Europeesche Renaissance, doch ze gaat
slechts middellijk van hen uit .