:--': ~T~ -'--- ~

DE OVERGANG VAN OUD TOT NIEUW
VAN POOT TOT VAN MERKEN
Het heugt me, en eeuwigh zal ik aan die stonden denken,
Hoe 't Y en d'Amstel, hoe de Merwe, Rotte en Maas,
Elkander noopten om hem lauwerblaan to schenken ;
Hoe zeer Hoogstraten, hoe de schrandere de Haas
Zijn Dichtkunst eerden met verheven Lofgezangen ;
Hoe fiere Zeeus, dat schoon en blakend licht der Kunst,
Bleef met verwond'ring aan mijn Huyberts toonen hangen
En hoe Van Arkel hem vereerde met zijn gunst .
Wat is er van al de dichterglorie, die Hoogvliet hier in Poot met
zijn paladijnen voor ons oproept, overgebleven! De algemeen ontwikkelde
Hollander, die dweept met Heine en De Musset, herinnert
zich van Poot hoogstens den aanhef „Hoe genoeglijk rolt het
leven" en zijn grafschrift bij den Schoolmeester ; aan Hoogvliet
zelf hangt nog de klank van Abraham den Aartsvader . Alles leege
klank . En toch, Kloos heeft in het algemeen gelijk, waar hij het
werk van heel de rij der dichters, die we thans even zullen overzien,
stelt boven wat onze predikant-litteratoren van de eerste
heeft der 19de eeuw voortbrachten . Beets zelf heeft ons uit Poot's
gelegenheids- - let wel gelegenheids-verzen tal van strofen gelicht,
die minstens zoo knus-vlotjes vloeien als de beste verzen,
die hij zelf schreef .
Decadenten zijn het, zeker. Allen hebben min of meer duidelijk
uitgesproken, dat ze vooral in Vondel en Hooft hun ideaal vonden,
hetwelk op zijde to streven hun hoogste glorie was ; maar het karakter
van hun tijd en evenzeer eigen persoonlijkheid gaven hun
werk toch veelal iets eigens, dat zich in sommige producten in
sublieme kracht openbaart .
Mopsus : Dorinde, Puikschoone, myn lust en myn leven,
Wiens wezen zoo lang in mijn hart stont geschreven,
Ai zie, hoe de telgen en 't liefelyk kruit
Verjeugden, nu 't voorjaer den hemel ontsluit .
Dorinde : Dat zie ik, o Mopsus, en kan my verblyden ;